86- The Past

Marcus PoV
'Het had niet mogen gebeuren.' zei ik. Tristan schudde zijn hoofd. 'Natuurlijk niet, en ik weet dat jij er tegen zou geweest zijn, als je erbij was geweest. Maar het is makkelijk om achteraf Sorry te zeggen.' zei hij. Ik zuchtte. ZOu die eeuwige Haat jegens Aro blijven? Het ergste was dat ik nog niet eens wist waarom. Ik wist dat Aro en Tristan elkaar haatten, maar geen van beiden had me ooit verteld waarom. Ik wist dat ik tegen een muur opbotste als ik het hem vroeg. Het leek het enige punt waarop Aro en Tristan op dezelfde manier reageerden.
'Mis je het niet?' vroeg Tristan me plots. ik keek hem verbaast aan. 'Wat, mijn jongen?' vroeg ik hem, met een toon van nostalgie in mijn stem. Hoe vreemd was het dat Tristan en Elisabeth de enige personen in mijn leven waren die ook maar iets van emotie op mijn gezicht konden brengen. Diegene die ik zag als mijn kinderen. Behalve Didyme dan. Mijn lieve, kleine Didyme... vermoord zonder reden. Niemand had iets tegen haar. Iedereen hield van Didyme, ik hield van haar.. Er was helemaal geen reden, en ook geen moordenaar ... sinds Didyme zijn mijn emoties verdwenen. Zij had die plaats ingenomen, en nu is ze weg... dood... niet meer terug te brengen... Ik had niet eens genoeg emotie over om te zweren dat -als ik er ooit achter kwam wie de moordenaar was- ik haar zou wreken. Ik kon het niet meer... niets meer... leeg...
'Griekenland, Hier wonen, al de plaatsen waar je ooit hebt gewoond.' zei Tristan. Hoe verbazend dat hij hier ook nog was. Ik zou hem bijna vergeten zijn, hier in de ijle lucht van de bergen.
'Soms. Maar je leert eraan wennen.' zei ik zacht. Hij merkte ook dat er iets mis was met me, maar hij vroeg er niet om. Iets wat ik apprecieerde.
'Hoe?' een simpele vraag, maar zo veel moeilijke antwoorden.
'Ik weet het niet, misschien gewoonte. Gewoon doorgaan met leven, niet achterom kijken.' mijn stem was weer monotoon, zoals elke vampier onder het bewind van de Volturi me kende.
'Door geen emoties meer te tonen.' zei Tristan hard. Hij wist dat dit een verboden thema was. Hij mocht hopen dat hij zich inhield.
'Je zou wat meer je best moeten doen.' zei hij zacht. Ik keek hem aan, hij liet zijn hoofd zakken en keek naar zijn schoenen.
'Ik heb geen kansen meer.' mompelde ik. en om hem af te leiden, begon ik over iets anders.
'Wel, hoe zit het met deze "papa"?' Hij was zo bang voor die confrontatie met zijn kind. Er zou geen reden toe zijn. Een vader houdt onvoorwaardelijk van zijn kinderen, ook al heeft hij ze nooit gezien. Ik sprak uit ervaring. Hoewel ik sommigen van hen nooit zag, hield ik van ze. ik liet het gewoon minder zien dan anderen..
Ik keek naar beneden, naar het dal dat zich voor me uitstrekte.
'De Dageraad komt.' zei ik zacht.
'Het morgenrood...' Tristan klonk triest.
'Zonder mijn zonnekamer zou ik waarschijnlijk gek zijn geworden, deze 3000 jaar.' zei hij zacht.
'Aro heeft er ook een, vooral voor Sulpicia (Aro's vrouw) en Athenodora (Caius' vrouw)' zei ik. Tristan keek me minachtend aan.
'Ik heb Sculpicia nooit gemogen... Ik vind het maar een rare vrouw..' zei hij met nog meer minachting.
'Je leert ermee leren.' zei ik. 'UIteindelijk.'
'ALs je toch geen gevoelens hebt..' zei Tristan opstandig. Een vlaag van ... ik zou het bijna woede noemen, overviel me en ik gaf hem een klap in zijn gezicht. Daarna rechtte ik mijn rug, en klapte mijn vleugels over. Zonder op hem te wachten vertrok ik. Hij kende de reden. Eigenlijk wilde hij dat ik hem even alleen liet om na te denken. Hij wou het gewoon niet toegeven.
Ik keek neer op het landschap onder me, ik kende elke heuvelrug, elke grote rots... Hoe lang was het niet geleden dat ik deze plek ontdekte, dat ik van plan was om me hier te vestigen. Didyme vond het prachtig hier, ik had het kasteel voor haar laten bouwen. Haar kasteeltje. We hadden extra kamers, voor Tristan, Caius, Aro... Uiteindelijk kwam Tristan hier wonen. Ik wou er niet meer blijven, niet voor lange tijd, omdat het me deed denken aan Didyme. Ik wist dat ze hier nog steeds haar kamer had, vol met haar spullen die we van Griekenland hadden meegebracht. Ik wou er niet naar zoeken, ik wou het niet weer zien. Tristan had me gevraagd of hij in het kasteel zijn intrek wou nemen. In tegenstelling tot mij, had hij liever zo veel mogelijk van zijn moeder rond hem. Hij was jong toen ze stierf, hij had haar gave niet erg veel gevoeld. Hij was zo jong, en nog gelukkig uit zichzelf. TOen had hij haar niet nodig, daarom mistte hij haar niet zo.

Didyme -is al dood- had ook een gave, die van haar lijkt een beetje op die van Jasper... ze kan anderen en zichzelf intens gelukkig maken. Marcus kwam er niet meer overheen toen ze dood was, en Aro gebruikte Chelsea om hem rond Aro te houden, maar zonder enthousiasme. BTW voor diegene die het niet weten; Didyme is vermoordt door Aro (Eigenlijk omdat het zijn zus was, maar nu om andere redenen...)