*12: Vernedering

Natasha's POV

Na het eten haastte ik me naar sneeps kantoor. Zijn uil bijna al zijn veren in mijn eten geloosd en ik had dus een nieuw bord moeten nemen, waar ik heel uitgebreid gin van zitten eten. Draco had gelachen om mijn reactie. Ik had express koppig gedaan en meer gegeten dan ik anders deed.
Bij Sneeps kantoor bleef ik staat en hijgde uit van het hollen, daarna klopte ik drie keer op de deur. Die klonk onaangenaam hol en onheilspellend.
'Binnen.' zijn rustige, diepe stem klonk niet veel leukers. Misschien had hij geen huisdieren en ging daarom de deur maar op hem lijken. Wie weet.
Ik gin naar binnen.
'Ga zitten, Natasha.' Ik keek naar de stoel aan zijn bureau. Hij was van dat harde soort. Niet echt uitnodigend en waarvan je de neiging kreeg om liever de hele tijd te staan.
'Natasha, Ik begrijp dat het een paar moeilijke dagen zijn geweest voor je. Vooral de confrontatie met je vader.' Ik keek op, tot nu toe had ik alleen maar naar mijn handen in mijn schoot gekeken.
'Weet u daar dan van?' Hij slikte ongemakkelijk.
'Hij vond het blijkbaar even leuk om alles tijdens de vergadering die avond te zeggen. Het spijt me Natasha.' Ik kreeg de neiging om te huilen, maar hield me sterk. Als ik op dit tempo bleef doorhuilen, zou ik vlug uitgedroogd zijn. IN plaats daarvan snufte ik even met mijn neus.
'Waar is mijn moeder?' vroeg ik beleefd verder.
'Sorry, Natasha, niemand weet waar je moeder en draco's ouders zijn.' Ik werd kwaad. Hij had ze dus gewoon weggestuurd. Mocht mijn moeder me niet meer zien dan?
'Ik heb besloten je straf op te schorten, aangezien je het moeilijk had. En die twee leerlingen inderdaad de meest lastige krengen zijn.' Ik glimlachte even, een leraar zou dit nooit mogen zeggen.
'Maar ik wil niet zien dat het nog eens gebeurt, probeer je gedeisd te houden. Zo zal je missie trouwens makkelijker worden.' Ik knikte. Ik zou dichter bij Harry komen als ik me gedroeg als een modelleerling. Een aardig meisje dat zich liet doen.
'Je kan gaan nu, Natasha. Ik zal het je alten weten als ik nieuws heb over je moeder en Draco's ouders.'

Ik verliet het kantoor an ons korte gesprek en overdacht wat er gezegd was geweest. Er waren drie mensen zomaar vermist geraakt. En alle dooddoeners wisten van het feit dat mijn vader zich zelf niet inhoud voor zijn eigen dochter. Ik was totaal afgegaan. Ik vroeg me af hoe mijn moeder hierop gereageerd zou hebben als ze het wist. Zou ze hem hebben omgepraat? Denkend liep ik terug naar de lerlingenkamer en gooide me languit in de zetel. Er was totaal niets te doen hier. Bij gebrek aan inspiratie ging ik figuurtjes tekenen in de lucht met mijn toverstaf. Na een tijdje werd ik goed in één tekening in het speciaal.
Maar toen ik in de getekende kat het woord haat ontdekte, veegde ik het snel uit en ging me weer terug vervelen.

een week later

de wereld begon eindelijk een beetje normaal te lijken. Leerlingen waren teruggekomen van hun vakantie's en de lessen werden hervat. Het leven werd minder saai nu er elke dag nieuwe informatie naar me toe werd gesmeten. En omdat ik blijkbaar niets beters te doen had, lette ik maar gewoon op. Draco vond de lessen evenmin interessant als ik, maar lette even goed op als ik. Behalve dan af en toe de briefjescommunicatie die we hadden tijdens de lessen geshciedenis van de toverkunst, of die van Bezweringen. Mama had me de hele tijd onderwezen en de meeste spreuken kende ik al, toch, met elke spreuk die ik al kende ging er een steek van heimwee door me heen. Ik werd dagelijks herinnerd aan het feit dat ik haar al een lange tijd niet had gezien, en ik vestigde geen hoop op de toekomst. Ongeveer een paar dagen na het einde van de vakantie kwam er opnieuw schot in mijn missie, al kwam dat van een hele andere kant. Ik zag Hermelien even praten met Ron terwijl ik mijn spullen inpakte, daarna liep ze in een koppige pas op mij af.
'Ga je deze namiddag mee naar het dorp? Er is die ene snoepwinkel waar elke nieuwe leerlingen zeker en vast een keertje naartoe moet zijn geweest.' Ik deed alsof ik even aarzelde, al had ik de hele tijd gewacht op dit moment. Daarna knikte ik.
'Lijkt me heel leuk. Ik ken de weg niet, waar spreken we af?' Vroeg ik een klein beetje timide. Ik voelde me niet echt welkom in hun groepje, niet dat het echt hoefde, maar het zou zeker en vast helpen. En ik wist zeker dat haar discussie me Ron daarnet over mij ging.
'Aan de hoofdpoort van de school?' Vroeg ze dan maar. Enthousiast knikte ik.
'Goed dan, we zien je daar rond drie uur. Anders is er te veel volk in dat kleine winkeltje.' Ze liep enthousiast weer naar Harry en Ron om het hen te vertellen. Ik ging verder met het inpakken van mijn spullen en liep regelrecht naar de Leerlingenkamer van Zwadderich om het aan Draco te vertellen.