*11: (on)gevoelig

Draco's POV

'Het lijkt er wel op.' Ik probeerde zo eerlijk mogelijk tegen haar te zijn. Ze zag er echt vreselijk uit, maar dat deel liet ik achterwege. Ik wist dat ik het vroeger niet geprobeerd moest hebben om ziets te zeggen, maar Natasha was zichzelf niet de laatste tijd, en het was mijn taak om te zorgen dat ze zich goed voelde. Aarzelend sloeg ik mijn armen rond haar heen en trok haar tegen me aan. Ik bewonderde haar, ze hield zich sterk, voor een meisje dan toch. Ik wist niet wat ik zou doen als mijn eigen vader me pijn zou doen omdat ik iets niet wist.
'Sorry.' Zei ze voor de tweede keer in bijna vijf minuten. Verbaasd waarover ze nu weer begon keek ik, zo goed als het kon, naar haar gezicht.
'Waarvoor nu weer?' Vroeg ik verbaasd.Ik haar nogal vreemd tegen mijn borst liggen. Alsof we een koppel waren en lagen te genieten van elkaar. Ik dacht er even aan. Verliefd worden, maar geen enkel meisje leek goed genoeg te zijn voor mij. En Natasha leek eerder op een zus dan op mijn vriendin.
'Ik ben nooit echt aardig tegen je geweest. En nu vraag ik je nog steeds om naar mijn pijpen te dansen. het is niet eerlijk tegenover jouw.' Ze stokte met haar woorden, en bedacht om de twee woorden hoe ze het volgende woord het beste kon formuleren. Ik denk dat ze het er zwaarder mee had dan ik.
'Het geeft niet echt.' Gaf ik zo eerlijk mogelijk toe, maar het klonk eerder als een leugen. Bang dat ze boos zou worden keek ik naar boven, alsof ze me dan zou vergeven om mijn stomme antwoord. Ze zweeg, maar kennelijk dacht ze echt dat ik niet om haar gaf. Oké, véél gaf ik niet om haar, maar we hadden elkaar nodig hier, en ik was het wel gewend om met haar rond te hangen en al haar grillen te pikken. Onder die dikke laag van arrogantie -en dan verweet ze mij wat- zat gewoon nog steeds dat kleine meisje uit de zandbak die het leuk vond met zand een kasteel te bouwen.
'Ik meen het, Natasha. het geeft niet. Meisjes zijn gewoon zo.' Zei ik, dit keer deed ik mijn best om te tonen dat het de waarheid was. Even bedacht ik dat ik misschien mezelf overschat had, en toch niet die macho was die ik dacht te zijn. waar ik zo trots op was. Ze veegde opnieuw met haar mouw over haar gezicht.
'Hoe bedoel je?' Haar gezicht richtte zich op naar mij. In haar ogen was te lezen wat ze dacht. Ze keek naar me alsof het echt zo was dat ik haar haatte. In haar ogen stond de angst om alleen gelaten te worden. Als een puppy die je vind op straat. Je aait hem even en gaat dan weer weg. Het was best zielig. Ik kreeg medelijden met haar. Het voelde alsof ze helemaal alleen was op de wereld. Had ik dan verantwoordelijkheid over haar? Ik dacht terug aan de scene in de villa. Ik wist dat als ik haar beschermde, ik de straf zou krijgen. Of zelf erger. en toch was ik voor haar gaan staan. Achteraf had het niet veel geholpen, en misschien deed ik het grotendeels uit plicht, maar welke jongen, hoe macho of ongevoelig dan ook, laat zijn zus gewoon onbeschermd als ze op het punt staat de pijn van een cruciatusvloek te ondergaan? Ik zuchtte diep over mijn ondervindingen. Ik was echt geen macho. Ik was niet ongevoelig. Toch niet voor haar.
'Ik mag dan wel arrogant zijn, een kloio, of hoe je het mag noemen, en ik ben zeker niet van dat gevoelige soort jongens. Maar je hebt je hele leven bij ons gewoond. Denk je dat ik onderhand niet weet dat je niet bent zoals je je voordoet? Daarbij, jij bent wel van het gevoelige soort.' Het waren teveel woorden die allemaal een betekenis hadden. Ik vond het niet prettig zoiets te zeggen. Maar het voelde wel prettig om haar gezicht even te zien oplichten, na al haar verdriet.
'daarbij,' ging ik verder. 'Na vijftien jaar met elkaar gespendeert te hebben, denk ik dat ik je zowat als een zus ben gaan beschouwen. Een irritante, onmogelijk verwende zus. maarja, wat doe je eraan?'Nu alles gezegd was, zag ik haar even grijnzen. Daarna trok ze zich weer uit mijn armen.
'Nu ga je te ver, Draco Malfidus. Ik sta niet toe dat je zo tegen me praat.' Ik schrok even, voor ik besefte dat ze het eerder op zo'n kakkige toon zei dat ze het niet kon menen. Ze barstte in lachen uit, en ik vond geen enkele reden om niet mee te lachen.

'Zullen we gaan eten?' Vroeg ik na een tijdje. Ik had een hele tijd liggen piekeren, en ik dacht dat het middageten ongeveer wel op tafel zou staan nu. Natasha knikte, ze zag er al iets beter uit nu.
'Mag ik me eerst even opfrissen? Ik voel me vreselijk, en volgens mij was ik vanochtend zo verstrooid dat ik waarschijnlijk een broer ofzo ben vergeten.' Ik grinnikte even om haar.
'Natuurlijk, ik wacht wel op je.' Ze rende meteen naar de slaapkamer, en was bijna meteen weer terug. bijna helemaal opgefrist.
'Jammer van mijn gezicht, maar dan moet het maar. Ik rammel.' zei ze. Bijna in een reflex greep ik mijn toverstaf.
'Ik los het wel weer op.' Ze liet toe dat ik op haar gezicht richtte, zonder zelf haar toverstaf te grijpen. Ik zag de rode kleur vervagen in haar eigen witte teint, en haar gezwollen ogen zagen er bijna meteen weer even even bleek en fris uit als normaal.'
'dankje.'Zei ze. Ze leek weer opgewekt en monter.

Tijdens het eten werd haar goede humeur verpest door een briefje. De uil stond recht naast haar bord en de veren vlogen in haar eten. Ze kreunde even en keek toen naar mij.
'Sneep.' verklaarde ze met een enkel woord. Ze had waarschijnlijk niet meer gedacht aan het strafwerk.