Horror story - Here comes the beast (3)

Klik op verzenden (:


Part 2 - Never sàfe...
M’n schooltas zet ik in de hoek. Nouja zetten.. Eerder smijten. Een knal gaat door de lege inkomhal en weergalmt nog even na. De ramen kreunen er zwak trillend van en dat maakt nog meer lawaai. Je kan ook níks normaal doen in dit huis zonder dat het klinkt alsof de boel elk moment kan gaan instorten. Misschien was dat ook wel de reden waarom ik het zo haatte. Maarja, ‘papaatje lief’ heeft niet genoeg geld voor iets beters. Dus heeft hij dit krot maar gekocht. Een halve gevangenis, tralies voor de ramen en de muren waren van ijzeren platen. Dat hoort toch niet zo bij een normaal huis? Sla er tegenaan en je hebt een staalconcert. Nogmaals denk ik aan papaatje lief.. Als hij nou niet al het geld verzoop in z’n luie zetel, dan hadden we een gewoon huis gehad. Want dit huis, kreunt nog steeds na van mijn boekentas inslag. Zo luid, dat m’n vader er wakker van geworden is. Dat kan ik opmerken aan het kwade geschreeuw vanuit de gang. “Godverdomme Alcana!!”… Ook goeiedag pap.
Vanaf ik ergens een deur hoor openvliegen schiet ik in actie als een vogel die moet vluchten voor de kat. Of een meisje dat moet vluchten voor haar freakovader natuurlijk. In paniek grijp ik naar m’n tas die ik vervolgens bruut op m’n rug zwier. Een rug vanwaar je de ruggengraat kan zien uitsteken en die nu bijna doorkrakt onder het gewicht. Maar daar kan ik nu niet op letten! De tas vermoord me half door de banden terwijl ik m’n armen eigenwijs erdoor heen trek. M’n handen grijpen de trapleuning vast en ik hol naar boven. Nog meer lawaai van m’n schoenen die op de ijzeren treden rammen. Net alsof er een olifant overheen loopt. Ik voel m’n hart kloppen, half uit m’n borstkas springen. Dit zou toch niet mogen!? Thuis hoor je toch veilig te zijn?? Niks veilig! Ik hoor het geschreeuw van m’n pa er zelfs nu nog bovenuit komen! Net een monster dat uit z’n donkere hol komt.
”Kom hier jij!!” Hoorde ik naar me toegeschreeuwt worden. Niet luisteren, door rennen. Ik spring de laatste trede zo snel op dat ik er een oversla en m’n knie nog pijnlijk eraan stoot. Bloed spat op de trede alsof er net een beest was afgeslacht. Nog meer geschreeuw van m’n pa. Over dat ik de trap besmeur. In zijn huis, dat hij betaalt heeft. Ik moet de hele onderdrukkingsspeech aanhoren van hem. Voor de honderdste keer. Maar veel schelen kan het me nu niet, want ik sta boven en hij beneden. Té dronken om met die lompe kop de trap op te komen.
Doffe ogen staren me woest aan. Geschreeuw, gebrul. Een slag tegen de trap. Maar ik blijf staan, wat ie ook zegt. Ik blijf hier staan. Al krijg ik geen eten vanavond, kan me niks schelen. Ik ga niét naar beneden met een monster in de keuken straks. M’n ogen sluit ik wanneer ik het gedonder van de volgende slag tegen de trap hoor. Het monster staat half te schuimbekken.
”Ik heb niks aan jou!! Niéts! Even waardeloos als je moeder!”
Zwijgend staar ik ‘m aan. M’n ogen, mond, gezicht. Géén enkele emotie laat het zien. Moeder is zijn favoriete onderwerp om mij op af te kraken. Z’n gemeenste opmerking, die me het meeste raakt. Maar ik heb m’n portie voor vandaag wel al gehad. Genoeg kwetsingen.. Vandaag noch had ik moeten aanhoren dat m’n moeder het verdiend had.. Omgekomen in een auto-ongeluk.. Aangereden door der eigen.. Dronken.. Man.
M’n hand sluit zich om de deurknop die ik open. Een frisse wind waait in m’n gezicht van m’n openstaande raam. Achter me klinkt m’n vader die toch een poging doet om naar boven te komen. Maar voor dat hij boven staat, ben ik al binnen. Leunend tegen de deur terwijl ik de sloten vastmaak. Ogen zijn gesloten en tranen rollen opnieuw naar beneden. Ik zak neer en zet m’n handen in m’n gezicht.
“Mama..”
Waar ben je..

You know I love reactions?