A horror story - Here comes the beast (1)

Klik op verzenden (:


My tears will crash around you
[/i]It’s hard to trust
If you see right through all the lies
Even with your poisoned mind
It’s becoming dangerous

Every little thing
Is more then I can take
And then I realize
I’m at the point
Of the break

Getting so tired
So sick in my mind
It’s like a cancer
It’s slowely killing me

Burning inside of my head
And taking every clear thought away
This is my dangerous mind
Crawling through the dark

I don’t see clear
But I still know your
Weakness, your soft point
Soon I’ll give over to this
Darkness, that’s deep inside of me

You may think I’m weak
That I can’t do anything
But you’ll know
when I wash the blood of my hands

That I was the one that killed you[/i]


Part 1. The first tear has fallen

Ik probeer helder te denken. Alles schiet door m’n hoofd heen, m’n ogen schieten heen en weer alsof ze niet meer weten naar wat te kijken. Adem in en uit, veel te snel. Ik hijg half, hap naar adem. Frisse lucht schiet m’n longen binnen, maar word er ook weer veel te bruut uitgeperst. M’n hoofd rust in een plas water waarin m’n zwarte haar verwilderd in rond drijft. Slikken gaat moeilijk, een enorme druk op m’n borstkas. Het gewicht van de veel grotere jongen boven me die z’n voet erop had gezet. Ik krijg er geen lucht van, maar dat schijnt hem niet te deren. Z’n ogen staan gefixeerd op de mijne, om m’n blik vast te houden. Voor z’n ogen hangt z’n stroeve bruine haar, in ongewassen slierten voor z’n ogen. Donkere bruine ogen die me een blik geven alsof ze me willen vermoorden. Waar hij al aardig mee bezig is eigenlijk.
Ik trap met m’n benen en trek machteloos aan de voet.
”Laat me los Vrodar! Ik krijg verdomme geen lucht!!”
Een korte stilte valt, een stilte waarin onze ogen elkaar blijven aanstaren. De mijne waarschijnlijk in m’n meest paniekerige blik ooit, terwijl de zijne me doodkalm aanstaren. Alweer word er gewicht op de voet gezet en ik hap naar lucht. Lucht die steeds kostbaarder word, want ik ben bang als hij zo doorgaat dat ik een tijd zonder zal zitten. Hij drukt net wanneer ik inadem en met een hoestend stikgeluid worden m’n longen weer samengeperst. Al kreunend doe ik nog een poging om de voet eraf te duwen door er tegenaan te slaan. Maar dat is net hetzelfde als een mug die het op neemt tegen een olifant. Ik heb totaal geen kans.
Vrodar is een groot bruut geweld, brede schouders van het rugby spelen en gewichtheffen. Hij doet machogevechtsporten, en eet als ontbijt volgens mij steroïdenpillen denk ik. Zo gespierd zijn voor een gast van 16, dat was toch niet normaal? Dit was gewoon Atilla de hun de tweede. Of toch zeker familie ervan. Hoeveel woog hij? 80 kilo?? Alweer maakte ik stikkende geluiden als hij me verder de plas in duwt. M’n haar is al zeiknat, het lijkt gewoon alsof ik net heb gedoucht. Een modder douche dan wel te verstaan. Nogmaals sla ik tegen z’n been, waarvan hij begint te lachen.
”Wat een mug ben je toch.. Een vieze vuile mug” Hij grijnst me gemeen toe en haalt dan eindelijk z’n voet van me af. Ik heb maar een reactie, adem happen. Al hoestend proberen m’n longen weer te openen. Straaltjes modder lopen langs m’n nek m’n shirt in, naar m’n rug toe. Iets waarvan ik enkel nog meer ga rillen. Met al m’n overgebleven kracht ga ik op m’n knieën zitten om nog meer te kokhalzen. M’n handen heb ik op m’n borstkas gelegd die hevig op en neer gaat, ademen Alcana. Rillend tast ik langs de vuile modderplek op m’n borstkas, die verschrikkelijk pijn doet. Het steekt en voelt aan alsof er net een blok beton op is gevallen. Het scheelde niet veel. M’n ogen zijn dichtgeknepen en ik bijt op m’n lip, zo hard dat ze kapot springt.


Please leave a reaction? (: <3