Mister nice guy.

’Misschien, misschien niet,’ zei hij plagend. In een fractie van een seconde stond hij recht en stak hij zijn hand naar me uit. ’Tijd voor school denk je ook niet?’
Ik nam zijn hand vast en hij trok me moeiteloos recht. Een aangename rilling schoot over mijn rug.
Jasper rende al richting het bos en ik haalde hem moeiteloos in. ’Ik veronderstel dat jij je boeken nog moet ophalen?’
Ik knikte instemmend en leidde hem naar mijn thuis. In minder dan 10 seconden stond ik met al mijn boeken én een jas terug naast hem. ’Wil je lopen?’ vroeg Jasper met zijn blik op mijn witte Lexus die schuin op de oprit geparkeerd stond. De manier waarop hij naar het ding keek, zei genoeg. Hij verkoos duidelijk de auto.
’Het lijkt me beter om te lopen. Mijn auto heeft nogal de neiging om op te vallen,’ zei ik lachend. In een plotse opwelling greep ik zijn arm vast en sleurde hem met me mee. Ik vond het heerlijk om te lopen. Mijn haren in de wind en de mogelijkheid om mijn spieren te gebruiken. Het was vooral fijn om naast hem te rennen, we staken elkaar voortdurend voorbij, als kleine kinderen die een wedstrijd hielden. Te snel kwamen we bij school aan. Ik trok mijn jas aan en gooide mijn haren over mijn schouders. ’En denk je dat ik zo wat meer op een normale studente lijk?’ vroeg ik.
Hij stak zijn hand naar me uit en duwde een verloren pluk haar achter mijn oor. Zijn zachte aanraking deed me rillen van geluk.
’Jij zal nooit op een normale studente lijken,’ was zijn antwoord. Hij liep richting de ingang en ik snelde achter hem aan. ’Ik heb nu Engels, jij?’ Hij stopte en keek me vragend aan. Hij stond zo dicht bij me dat ik haast niet kon antwoorden.
’Biologie,’ hakkelde ik.
’Veel succes met Alice.’ Hij knipoogde en verdween in de mensenstroom. Verstomd staarde ik hem na. Ik moest nog helemaal wennen aan de manier waarop hij nu met me omging.
’Dawn?!’ hoorde ik een engelenstem achter me roepen.
Ik draaide me om en zag Alice’s kleine figuurtje zich een weg banen tussen alle leerlingen die verloren door elkaar liepen. 'Biologie?' vroeg ze en ze sleurde me mee richting de wetenschapsgebouwen zonder op mijn antwoorde te wachten.