~19 years later.

Ik zwaaide glimlachend naar Harry en Ginny. "Hup, Fred ga Jordaan maar zoeken!" Zei ik tegen mijn zoon Fred II. George zwaaide op zijn zoon en kuste me op de mond. Ja, ik was met George Wemel. Ik hield van hem, niet zoals ik ooit van Fred had gehouden maar, ik hield van hem, en hij van mij. We begrepen elkaar zoals niemand ons begreep. We hebben 19 jaar geleden ons verdriet gedeeld omdat dat met niemand anders kon. We groeiden naar elkaar toe en werden verliefd. Nu liepen we rond met twee heerlijk lieve kindjes, Fred II en Juni. We praatten nog veel over Fred. We wouden en konden hem niet vergeten, we vulden de leegte in elkaars hart, die Fred had achtergelaten, een beetje op. Ik miste hem nog steeds. Ik hield nog steeds van hem, droomde nog steeds van hem... George kon hier mee leven, hij had hetzelfde gevoel. Waarom hadden we geen afscheid kunnen nemen? Dat en nog vele vragen spookten al 19 jaar door mijn hoofd. Ik schreeuwde soms nog steeds boos naar de hemel als Ik bij Freds graf stond. Het armbandje dat ik op mijn 17e verjaardag van hem kreeg draag ik nog steeds met veel liefde elke dag en elke nacht. Ik huilde soms nog om zijn dood, die ik nog altijd niet heb verwerkt. George sloeg zijn arm om me heen. "Ze worden toch zo snel groot, hé." Zuchtte hij en een snik verliet mijn mond bij deze gedachte. "Hier, precies op deze plek, heb ik jullie voor het eerst ontmoet. Jullie gooiden een mestbom op Jordaan. Maar die belandde bijna op mij." George grinnikte. "Dat weet ik nog. Omdat hij niet wou geloven dat we Harry Potter hadden ontmoet." Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en zuchtte. We liepen op Ron, Hermelien en Ginny af die nog met Rose stonden te praten. Juni rende de trein terug uit en omhelsde me. "Liefje, wat is er?" Zei ik bezorgd. "Ik vind Albus en James niet!" Snikte ze. "Albus staat nog met Ome Harry te praten, volg Rose maar." Ze knikte en pakte Rose haar hand vast. Ik keek glimlachend toe hoe Draco Malfidus en Astoria goedleers afscheid namen van hun zoon Scorpius. De conducteur floot en de trein kwam in beweging, de kinderen hingen op uit de ramen en zwaaiden naar hun ouders, iedereen zwaaide terug. We konden alleen maar hopen dat ze net zo een leuke tijd op Zweinstein zouden hebben als ons.