~Finale.

Ik, Fred, George, Leo, Hannah Albedil stonden met getrokken toverstokken naast het voetstuk van een beeld met een aan het oog onttrokken, geheim, vrijgekomen wacht te luisteren. "Nou, het is er een mooie avond voor!" Riep Fred toen het kasteel opnieuw trilde. Ik klemde mezelf bang aan hem vast. Het was er misschien niet het juiste moment voor maar ik trok hem aan zijn kraag naar me toe en kuste hem passioneel. Ik had het gevoel dat Ik het moest doen. Dat er iets ging gebeuren. Percy voegde zich na een tijdje bij ons. Fred, George en hij omhelden elkaar en ze vergaten alle slechte gebeurtenissen. Het kasteel trilde opeens weer en Fred trok me beschermend tegen zich op. "Wees maar niet bang, Jims. Ik zal je beschermen." Fluisterde hij terwijl hij over mijn arm wreef in een poging om te zorgen dat Ik het warmer kreeg. “Ik hou van je, Fred, laat me niet alleen.” Snikte ik. "Ava- "Paralitis!" Gilde George op de eerste dooddoener die binnen kwam. “Ik hou ook van jou, Jimmy.”We raakten verstrikt in een duel met de dooddoeners, ze waren met meer dan ons. Maar al snel hadden we hun meerderheid uitgeschakeld. Ik, Fred en Perce werden de kamer uit gedreven. Fred schakelde zijn dooddoener met moeite uit en kwam me helpen. Harry, Ron en Hermelien schoten ons te hulp. Lichtstralen schoten alle kanten uit. De man die met Percy vocht deinsde snel achteruit waardoor zijn kap afgleed. We zagen een hoog voorhoofd en zwart haar met grijze strepen. "Hallo, minister!" schreeuwe Percy en hij vuurde behendig een vervloeking af op Dikkers, die zijn staf liet vallen en gekweld aan zij gewaad klauwde. "Had ik al gezegd dat ik mijn ontslag neem?" Ik grinnikte terwijl ik een lamstraal afvuurde op mijn dooddoener. "Dat was een grap, Perce!" riep Fred blij, terwijl onze dooddoener geraakt werd door drie afzonderlijke lamstralen. Ik kon niet aanzien wat er met Dikkers gebeurde. Er schoten uit zijn lichaam allemaal kleine stekels omhoog alsof hij een grote zee-egel werd. Fred keek grijnzend naar Percy. "Dat was écht een grap, Perce... Volgens mij heb ik je geen grap meer horen maken sinds-" Meer hoorde ik niet. Alles leek te ontploffen. We hadden op een kluitje gestaan. Ik, Harry, Ron, Hermelien, Fred en Percy, met drie uitgeschakelde dooddoeners aan onze voeten. In die fractie van een seconde, toen het ergste gevaar even geweken was, werd de wereld aan flarden gescheurd. Harry vloog door de lucht. Ik hoorde de jongens schreeuwen maar het werd even zwart voor mijn ogen. Er werd een doodsvloek op me afgestuurd. "NEE!" hoorde ik Fred nog gillen. Opeens een verschrikkelijke gil die dwars door ieders ziel scheurde. Die geen enkele vervloeking en geen enkel vuur veroorzaakt had kunnen worden. De zwarte waas voor mijn ogen verdween. Ik keek naar Fred's lichaam dat op de grond lag. Ik begon wanhopig te gillen. Een oorverdovende gil die pas stopte toen mijn keel het begaf. "Nee, Fred! NEE!" Percy schudde zijn broer door elkaar, Ron zat geknield langs hem. Fred's eyes stared without seeing. The ghost of his last laugh still etched upon his face. Ik zakte langs hem neer en riep met schorre stem met Percy mee. "Fred, je had beloofd me niet te verlaten!" Gilde ik naar hem. "Alsjeblieft, kom terug! Je bent niet dood, dat kan gewoon niet..." Ik zakte snikkend in Harry's armen. Ik voelde me zo schuldig. Was Fred voor me in gesprongen? Ik was zo boos op mezelf. "Het is allemaal mijn schuld!" Riep ik. "Ik had dood moeten zijn niet HIJ!" Ik boog me weer over het lichaam heen. "Stomme klootzak!" Gilde ik hysterisch, eerst naar hem, toen naar de lucht. "Had mijn leven genomen! Niet het zijne!" Ik zakte uitgeput en verdrietig neer op Fred's veel te stille borstkast. "Alsjeblieft, ik kan niet zonder je. Ik hou van je, Fred! Ik ben niks zonder jou!" Huilde ik zachtjes. Ik voelde een warme hand op mijn rug. Kom we brengen hem naar de Grote zaal. Ik ademde diep in en liet me recht helpen door Percy die blijkbaar de hele tijd bij ons was blijven staan. We droegen Fred's levenloze lichaam naar de Grote zaal en ik negeerde de rest van de dode lichamen. Ik trok mijn vest uit en legde dat
als kussentje onder zijn hoofd. Mevrouw Wemel liep binnen en gilde ook. "Fred! Oh, NEE! FRED!" Ze zakte langs me heen en begon met hem te schudden en tegen hem te gillen. Bob sprong op Freds borst en begon tegen zijn kin te duwen, hard piepend strompelde het roze pluizebolletje rond op zijn borstkas. Uiteindelijk vielen we elkaar in de armen en begonnen George te troosten, die het het nog het moeilijkste had van ons allemaal, Fred was niet alleen zijn broer maar ook zijn beste vriend, bondgenoot, werk partner, er waren zelden momenten dat ze alleen waren, hij deelde alle herinneringen met Fred. Ik stond op en sloeg mijn armen om hem heen. "Het is allemaal mijn schuld!" Snikte ik en als een woordenwaterval liep het hele verhaal uit mijn mond eerst scholden alle Wemels me uit voor alles wat slecht was. Ik luisterde er naar en liet mijn tranen rijkelijk vloeien maar daarna vlogen Ginny en George me weer om de nek en samen huilden en rouwden we om de verloren geliefde...