103. You'll catch flies

Theodoor keek voor de laatste keer naar al zijn voorbereidingen. Hij liep naar de afgesproken plek, wat eigenlijk een boom was. Toen hij daar aankwam was Olette er nog niet. Hij bleef rustig staan en wachtte.
Een paar minuten later zag hij dat er iemand naar hem toe liep. Hij keek goed en toen de gedaante dichterbij was viel zijn mond open. Olette liep naar hem toe, en ze zag er ongelofelijk goed uit. Haar haar was krulvrij maar toch dik op een mooie manier. Haar jurk was prachtig en haar ketting ook, maar het was best wel raar voor hem om Olette te zien met een jurk aan. Vooral omdat hij haar nooit een jurk heeft zien dragen en ze leek ook niet echt zo'n type. Toch stond het haar goed. Tenminste, dat was wat hij vond dan. Misschien had iemand anders wel een andere mening maar dat betwijfelde hij. Hij sloot vlug zijn mond. Olette stopte vlak voor hem. Het bleef een paar minuten stil maar dat werd onderbroken door gegrinnik. Olette's gegrinnik. 'Je vangt vliegen.' Hij had het niet door gehad dat zijn mond weer open was gevallen. 'Je bent... woow.' 'Ja, euh... dankzij wat hulp ben ik niet in mijn uniform gekomen.' Het klonk sarcastisch maar dat was het zeker weten niet. 'Wiens hulp heb je dan gekregen?' Ze schoot in de lach. 'Dat mijn beste, dat is topgeheim.' Hij keek haar eerst verward aan, maar daarna schoot hij ook in de lach. Ze was nog steeds Olette, ze zag er alleen anders uit. Hoe dom was hij om te denken dat ze veranderd zou zijn. Maar toch vond hij het fijner zo, Olette was onvervangbaar. Hij stopte al vlug met lachen en stak zijn hand naar haar uit. 'Kom je mee?' Ze knikte en pakte zijn hand.

Vanuit het bos keek Bob naar het gesprek. Hij kon het dan wel niet horen maar hij vertrouwde het niet. Die jongen vond hij namelijk erg verdacht. Misschien ging hij haar ontvoeren en vermoorden.

'Niet gluren hé.' Olette knikte. 'Waarom eigenlijk moet ik eigenlijk een blinddoek om?' 'Het is toch een verrassing? Dat betekend dat je het nog niet mag zien. En om te voorkomen dat je gluurt...' Ze stopte met lopen. 'Denk je dat ik zou gluren als je zegt dat ik dat niet mag doen?!' 'Nee, dat bedoelde ik niet! Ik bedoelde da-' Ze grinnikte. 'Je hebt gelijk, ik zou toch hebben gedaan.' Ze liep door en trok Theodoor met zich mee. Maar omdat ze niks kom zien botste ze tegen een boom aan waardoor ze vervolgens naar achteren viel. Gelukkig vind Theodoor haar op. 'Hey, gaat het wel? Je weet toch wel dat je niet moet gaan lopen als je niets ziet?' Olette mompelde iets onverstaanbaar en glimlachte daarna weer. 'Laten we doen alsof dit nooit gebeurd is.' 'Wat gebeurd is?' Vroeg hij zogenaamd verward. 'Nou dat- Ow... Ik zei niks.' Hij grinnikte en liep verder terwijl hij Olette meetrok. 'Je laat me toch niet tegen een boom aanbotsten he?' 'Nooit.' Ze glimlachte en liep rustig met hem mee.

Bob had intussen een paar angels bij zich staan. Hij vertrouwde die jongen niet, dus had hij voor de zekerheid wat anderen geroepen om hun mening te vertellen. Op één na, die de idioot was tussen de angels, vond er niets verdachts aan. Dat betekende dat het verdacht was, want die ene angel had nooit gelijk. Maar de situatie was anders dan normaal, het ging niet over vechten of zichzelf voeden. Het ging over menselijk gedrag. Iets waar ze haast niets meer vanaf wisten. Behalve die ene angel die de domst was van de hele groep. Die ene angel was nooit zijn menselijkheid verloren.

Ow! Ik ben vergeten te vertellen dat ik blij was met de reacties die ik heb gekregen! En ik wou nog zeggen: MERRY CHRISTMAS!! (wel een beetje laat, maar beter laat dan nooit toch )
{s]Kudo? Reactie?[/s]