*36*

'Maar... Hoe?' stamel ik terwijl er alweer tranen over mijn wangen lopen. Dit keer geen tranen van pure bedroefdheid, maar van geluk. 'Weet je nog die boom die onze badkamer in was gevallen?' vraagt hij. Ik knik langzaam. 'Toen de voorkant van het huis doorbrak, ben ik zo snel mogelijk naar die boom gerend en ben ik omhoog gaan klimmen. Het was heel zwaar, aangezien het water steeds hoger kwam en steeds sneller ging, maar hier ben ik', zegt hij met een stralende glimlach. 'Wat moest je dan ook perse gaan halen?' vraagt Zayn naast me. Triomfantelijk haalt Harry de rugzak van zijn rug af en overhandigt die aan Zayn. Nieuwsgierig opent hij de rugzak, terwijl Niall snel naar hem toe komt schuiven. Zoveel ruimte hebben we op dit kleine dak nou ook weer niet, waardoor we ieder slechts enkele centimeters kunnen bewegen. 'Eten!' joelt Niall. Zijn hand schiet enthousiast de rugzak in, maar wordt vervolgens hardhandig door Zayn eruit gehaald. 'Dit is het enige drinken en eten dat we nog weten en wie weet hoelang we hier nog moeten zitten', gromt hij naar Niall. Beschaamd kijkt die snel naar zijn handen. Ondertussen is Harry mij zachtjes heen en weer aan het wiegen, terwijl ik mijn gezicht in zijn shirt heb verstopt. 'Beloof me, nooit meer zo te laten schrikken', fluister ik zachtjes. 'Als jij het ook belooft', fluistert hij, waarna we beide in koor 'beloofd' fluisteren. In mijn ooghoeken zie ik de jongens met een glimlach naar ons kijken. Blijkbaar zijn we toch wel een schattig stel.
'Maar wat doen we nu?' vraagt Niall. 'Wat kúnnen we doen?' vraagt Zayn met opgetrokken wenkbrauwen aan Zayn. 'Wachten', mengt Liam zich erin. Zijn gezicht is vertrokken van de pijn in zijn hoofd. 'Heb je toevallig nog paracetamol meegenomen?' vraag ik aan Harry. 'Misschien zit er onderin de tas nog een, maar anders niet', zegt Harry. Zijn ogen schieten gelijk naar zijn vriend. Ik zie hoe Liam hard op zijn lip bijt en kan wel raden dat er inmiddels bloed in zijn mond is. Ik kruip uit Harry zijn armen naar Liam toe. Ik leg hem half tegen mij aan, voor hoever dat gaat op het krappe dak, zodat zijn bovenlichaam nu tegen mijn bovenlichaam aan kan liggen. 'Probeer anders gewoon wat te slapen', stel ik voor. Ik zie Liam in stilte zijn ogen dicht doen en als snel vult zijn rustige ademhaling mijn oren. Harry glimlacht even lief naar me en kijkt dan om zich heen. 'Ik ben echt net op tijd geweest', hoor ik hem mompelen. Louis kruipt naar zijn beste vriend toe, gaat achter hem zitten en slaat zijn armen om hem heen. 'Inderdaad idioot', zegt Louis, waarna hij zijn hoofd op Harry zijn rug legt. Ik grinnik zachtjes, terwijl mijn vingers Liam zijn haar uit zijn gezicht strijken. 'Jullie hebben de dekens nog, toch?' vraag ik. Niall knikt en gooit er een naar me toe. Ik leg hem over Liam heen en laat mijn mondhoeken ongewillig omhoog krullen. Niall kijkt met een pruillipje om zich heen. Louis is inmiddels, tegen Harry zijn rug aan, in slaap gevallen. 'Awh', zeg ik als Niall zielig naar zijn handen kijkt. Ik werp een blik naar Zayn, die ruw zijn hoofd schudt. Ik kijk hem streng aan, waardoor ik hem hoor zuchten. Hij kruipt naar Niall toch en pakt hem vast. 'Awh', glijdt er nogmaals over mijn lippen. Dit keer niet van medelijden, maar van schattigheid, als dat een woord is. Met een big smile legt Niall dankbaar zijn hoofd op Zayn zijn schouder en valt langzaam in slaap. Zayn slaat de deken om zijn kleine vriend heen en moet dan toch ook glimlachen. Als ik omkijk naar Harry zie ik dat hij ook ingezakt is. Zijn mond is een beetje opengezakt en zijn natte krullen hangen voor zijn dichte ogen. 'Awh', glijdt er voor de derde keer in een paar minuten over mijn lippen. 'En toen waren wij alleen nog wakker', zegt Zayn. Ik draai me om naar hem en knik langzaam. 'Ga jij maar slapen. Ik blijf wel op wacht', zeg ik. Hij schudt direct zijn hoofd, waardoor Niall een 'mm-mmm' bromt. Ik grinnik zachtjes en streel nogmaals Liam zijn haren uit zijn gezicht. 'Ga jij nou maar slapen', zeg ik. 'Nee. Ik blijf wel wakker', zegt hij, 'Je bent genoeg geschrokken van Harry.' Ik kijk hem met gefronste wenkbrauwen aan. 'En dat noem jij een goede reden om te gaan slapen?' vraag ik. Hij grinnikt zachtjes en knikt dan. 'Ga nou maar slapen. Ik slaap straks wel, als ik in Harry zijn armen lig', zeg ik met een grijns. Aarzelend knikt hij dan toch en sluit zijn ogen. Even later ligt iedereen dan, behalve ik, te slapen. Mijn ogen glijden langs al het water en lieten steeds meer een spoor van depressie achter. Wie zegt dat ze komen? Misschien komen ze ons wel redden, maar is dat dan nog wel op tijd, aangezien het water blijft en blijft stijgen...


---
W.O.W.
You Me At Six was
A.W.E.S.O.M.E!