019| Audrey Memphis

Audrey Memphis

Ik luisterde aandachtig naar zijn verhaal over hoe hij en mijn vader mijn moeder ontmoet hadden. 'Het was liefde op het eerste gezicht weetje' zei Carlisle terwijl hij door het gigantische raam naar buiten staarde. Ik glimlachte en keek toen naar mijn handen die op mijn schoot lagen. Een vraag schoot door mijn gedachten en ik keek fronsend op. 'Maar euhm meneer hoe komt het dan dat ik jou wel in de ogen kan kijken?'. Hij keek verbaast op maar lachte toen 'Je mag me wel Carlisle noemen hoor, en dat is een soort van mijn gave, de dood kan mij niet raken ik kom er altijd van tussenuit' zei hij met een grote glimlach op zijn gezicht. Ik fronste en keek hem recht in zijn ogen aan. 'Het voelt vreemd eh?' gokte hij en ik knikte. Iemand in de ogen aankijken was net alsof je door iemands ziel kan kijken. 'Ik denk dat het tijd is om naar beneden te gaan, Seth mist je' zei hij toen en stak zijn hand uit die ik aannam en rechtstond. Hij leidde me door gangen met grote ramen en verschillende portretten. We liepen een trap af en daar stond de hele familie. Seth zat in de zetel en keek met een gelukkige glimlach dromend voor zich uit. Een vrouw met karamelkleurig haar zat voor hem hem onderzoekend aan te kijken. Toen ze ons zag stond ze meteen op en liep naar Carlisle. 'Ik kan niets voor hem doen' zei ze zuchtend en Carlisle sloeg zijn arm om haar heen. 'Geen zorgen onze redding is hier' zei hij en wees met zijn hand naar mij. De vrouw keek me glimlachend en liep op me af. 'Ik ben Esmée' zei ze en nam mijn hand en probeerde in mijn ogen te kijken. Ik ontweek ze zorgvuldig 'Audrey' zei ik glimlachend. Meteen keek Seth op en sprong zowat op me af. De grote jongen hield hem stevig vast maar Seth probeerde zich los te rukken en begon te grommen naar de jongen. 'Laat hem gaan' zegt Carlisle rustig, alsof hij wist wat hij deed. 'Ik denk dat we ze eens moeten alleen laten' zegt Esmée moederlijk en wandelt samen met Carlisle weg met de anderen achter zich aan. 'Audrey' zegt Seth opgelucht en wandelt op me af en pakt me gelukzalig op en draait me in een rondje. Als hij me terug neerzet slaat hij zijn armen om me heen, een beetje té stevig. Als hij me loslaat kijk ik hem aan, zijn lichaamstaal is anders. Hij is zichzelf niet. Wat moet ik doen? Je kan het wel, draai het gewoon terug. Mijn ogen schoten omhoog maar ik ontweek zijn ogen. Ik zette voorzichtig een stap dichterbij, Draai het terug, draai het terug, schoot er heel de tijd door mijn hoofd. Hij bleef stokstijf stilstaan. Ik ging voorzichtig op de tippen van mijn tenen staan. Hij keek verlangend naar mijn lippen en voorzichtig drukte ik mijn lippen tegen de zijne, het was net alsof ze in elkaar pasten. Hij zoende me terug maar ik voelde hem plots niet meer. Het was net in slow-motion, ik zag hem naar de grond gaan en met een doffe klap landde hij op de schone vloer. Ik keek hem geschrokken aan en viel op mijn knieën naast zijn slappe lichaam en mijn hand sloot zich om zijn wang terwijl ik zijn gezicht naar me toe draaide. Hij opende moeilijk zijn ogen maar ik ontweek ze zorgvuldig. Hij kwam moeizaam recht maar bleef zitten en keek verward voor zich uit. 'Wat was dat?' vroeg hij verbaasd. Ik glimlachte opgelucht en gooide mijn armen rond zijn nek. 'Wow' zei hij verbaasd want ik gooide hem bijna weer tegen de grond. Hij omhelsde me terug en ik zei fluisterend in zijn oor 'Het spijt me zo, het was niet mijn bedoeling' en ik voelde iets kouds en fris over mijn wang lopen. De traan viel van mijn wang en spatte uiteen op zijn blote warme schouder. Hij duwde me een beetje weg van hem en keek me onderzoekend aan en veegde de traan weg met zijn duim. 'Audrey..' begon hij.

NEW STORY ;

THE LEGEND

There was a girl in District 13, she wasn't an ordinary girl, but a special girl. She had powers that could defeat even the Capitol. She could with just a touch of her hand, change something in diamond, she could communicate with animals and she was compared to Mother Nature. But she was cursed from birth, she was blind. She was honored by District 13, mostly by men, but the Capitol disagreed. She was clever and cunning, but she was gentle and reliable. Everything fell apart when the uprising began she fled with her ​​horse Amico, everyone thought she was dead. She wants revenge for what they had done to her people. But what if the tributes of the 74th Hunger Games enter its premises? Will she spare them or are they victims of The Blind Beauty ...

SOUND-TRACK