Chapter 2.

Harry POV

Versuft kijk ik naar de plek waar Malfoy een seconde geleden nog stond. ‘’Bloody hell’’ hoor ik Ron verbaasd fluisteren. Zelfs Hermoine lijkt ontdaan. Waarom zei Malfoy nou niks terug? Ik was tenslotte diegene die hem uitdaagde. Waarom vervloekte hij me niet, of noemde hij Hermoine een modderbloedje en Ron een verrader? Niet dat ik er last van had dat hij niet echt reageerde. Het was eigenlijk wel fijn om normaal door de gang te kunnen lopen zonder dat Malfoy en ik weer een of andere fight hadden.

‘’Wat zou Malfoy eigenlijk zo vrolijk gemaakt hebben? Zei Hermoine. ‘’Iets waar wij waarschijnlijk van zouden walgen’’ zei Rond hoofdschuddend.
‘’ja vast’’ meng ik me in het gesprek.

‘’jongens! Valt het jullie dan niet op? ‘wat’? Zeiden Ron en ik in koor. Benieuwd om wat Hermoine, die overal een theorie over heeft, nu weer ging zeggen.

‘’is het jullie dan echt niet opgevallen dat sinds Malfoy zo vrolijk is hij ons niet meer lastig valt? Zei Hermelien vol ongeloof.
Ron en ik kijken elkaar bedenkend aan terwijl Hermoine verder praat. ‘’Ik bedoel, als dat gene wat Malfoy vrolijk maakt en bezig houd blijft. Dan zal hij ons nooit meer lastig vallen!’’ beëindigd Hermoine trots haar theorie.

Na nog een tijd er over door gepraat te hebben liepen we met z’n drieën naar de Common room. Waar we bij aankomst een tafeltje veroverde in de hoek.

‘’Weet je’’ zei Ron. Toen Hermoine verdween naar de bibliotheek. ‘’Malfoy heeft ons inderdaad al een hele tijd met rust gelaten. Als het klopt wat Hermoine zegt, en Malfoy heeft inderdaad iets wat hem vrolijk maakt’’.’’ Dan vraag ik me af wat dat dan wel niet is’’ zei Ron. ‘’Nu je het zegt, waar zou Malfoy zich mee bezig houden?