XXVI

Chiara Standle

Met een rood hoofd wandel ik snel de bibliotheek binnen. Daar stopt Peter net zijn Kruidenkundeboek in zijn tas. Als hij mij ziet, kijkt hij me verbijsterd aan. "Sorry. Sorry, sorry, sorry. Het was lekker weer buiten en ik was bij het meer aan het lezen. En toen ik op mijn klokje keek, was het alweer tien voor half vijf. Toen ben ik zo snel mogelijk hierheen gekomen, maar het kasteel is zo groot." Peter knikt begrijpend en snel plof ik tegenover hem neer op de stoel, nog nahijgend van het rennen van net.
"Dus hoever waren we al?" Peter haalt zijn schrift tevoorschijn en bladert er een beetje door. "Nog niet heel ver. Ik had de titel al opgeschreven, namelijk 'Magisch Kattenkruid', maar meer hebben we nog niet." Ik knik. Nu ben ik blij met mijn 'Kruidenkunde voor dummies'. "Kattenkruid is eetbaar," zeg ik, om wijs te lijken. Peter glimlacht. "Ja, dat is algemeen bekend, maar wij gaan in op de magische werking ervan en de genezende werking die er ontstaan als je er magie op uitwerkt." Mijn mond vormt een rondje. "Oh," zeg ik. "Dat wist ik wel," zeg ik erachteraan, met een schaapachtige glimlach.
Snel pak ik ook mijn schrift en laat ik mijn tas op de grond ploffen. Natuurlijk, pechvogel die ik ben, valt net mijn 'Kruidenkunde voor dummies'-boek eruit. Peter kijkt er met opgetrokken wenkbrauwen naar. "Wat is dat?" Met een rood hoofd stop ik het terug in mijn tas. "Dat is... een boek." Peter grinnikt, iets wat ik hem nog nooit heb horen doen. "Wat voor boek?" Ik zucht. "Gewoon een boek dat ik voor mijn verjaardag van mijn vriendin Alice heb gekregen. Niks bijzonders. Niets magisch aan." Peter grinnikt nog eens. "Hoe heet het? Misschien ken ik het."
Het zweet breekt me uit en het bloed stijgt me naar het hoofd. Wat zal hij wel niet van me denken als hij het weet? Toch weet ik dat ik maar beter niet kan liegen. "Kruidenkunde voor dummies," mompel ik, nauwelijks hoorbaar. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. "Wattes?" zegt Peter. Het komt er schattig uit, maar onderdruk een glimlachje. "Kruidenkunde voor dummies," zeg ik, nu iets duidelijker.
Peter glimlacht. "Zo slecht ben je toch niet?" vraagt hij voorzichtig. Ik bloos. "Ghehe, grappig," zeg ik, "om eerlijk te zijn ben ik een ramp in Kruidenkunde. Daarom was ik blij dat ik tot jou werd toegewezen. Beetje compensatie, snap je?" Peter knikt en haalt ook zijn boek weer uit zijn tas. "Zal ik anders een beetje vertellen wat we precies gaan doen en hoe we dat gaan doen?" Ik knik. "Hoe meer uitleg, hoe beter." En hoe langer ik naar zijn stem kan luisteren, denk ik erachteraan.
Peter slaat zijn boek open en bladert naar een pagina waar een blaadje uitsteekt. Hij pakt het uit het boek en geeft het aan mij. Vluchtig lees ik het door; de hoofdvraag en de deelvragen. Ik knik en geef hem terug. Dan begint hij te vertellen.
Zo zitten we iets meer dan een half uur; hij praat, ik luister. Tot hij is uitgepraat, natuurlijk. Peter wijst naar het papiertje en daarna naar zijn boek. "Snap je nu een beetje waar het project over gaat?" Ik knik. "Ja! Ik denk dat dit de eerste keer is dat ik Krúídenkunde snap. Dankjewel!" Ik krijg de neiging hem een knuffel te geven, maar ik onderdruk die neiging.
"Wanneer spreken we weer af?" vraag ik, mijn agenda uit mijn tas pakkend. Daarbij let ik zo goed mogelijk op dat ik mijn boek er niet uit laat vallen; dat Peter nu weet dat ik hem heb, betekend nog niet dat ik hem graag laat zien. Peter kijkt even in zijn tas en zijn hoofd verschiet van kleur. "Ik... Ik denk dat ik mijn agenda ben vergeten uit mijn leerlingenkamer," stamelt hij. Ik glimlach. "Is niet erg hoor, we maken wel een andere keer een afspraak, goed?" Als Peter knikt, draai ik me om en loop ik de bibliotheek uit.
Zodra ik de leerlingenkamer van Huffelpuf binnenloop, word ik omgeven door mijn vriendinnen. "En, hoe was het?" Ik grinnik. "Kruidenkunderig," antwoord ik. "Maar goed, zullen we naar de Grote Zaal gaan? Ik heb honger, dan vertel ik straks wel alles op onze slaapkamer, goed?" Mijn vriendinnen knikken enthousiast en luid pratend lopen we naar de Grote Zaal.