*7: verzet

Pas na een tijdje weet ik de tranen te bedwingen die maar uit mijn ogen blijven wellen. Draco blijft bij me zitten en kijkt naar de grond, ik bedank hem stilletjes voor het respect me niet aan te staren als elke andere jongen die een meisje zou zien huilen. Op de een of andere manier wist hij me zo zwijgend te kalmeren. Het laatste restje verdriet was weggevloeid.
'Draco?' Ik probeerde niet al te commanderend over te komen. Het leek even alsof hij zuchtte, ik moest echt een vreselijke bazin over hem geweest zijn.
'Ja, Juffrouw?' Het was duidelijk dat hij me niet echt bij mijn naam durfde te noemen. Ik slikte even. Wie weet was ik wel té bazig geweest de afgelopen tijd. Misschien al zelfs mijn hele leven.
'Wil je me alsjeblieft nooit meer zo noemen? Ik heet Natasha. Gewoon Natasha' vroeg ik zacht, en deed echt mijn best echt vriendelijk over te komen. Ik wilde niet zijn zoals de angstaanjagende persoon beneden. Ik wilde mensen die om me gaven.
'Oké, Natasha.' Aarzelend sprak hij mijn naam uit. Hij had het nooit rechtstreeks gebruikt, alleen als dekmantel op school, een paar keren. Het voelde raar om het zo te horen. 'Maar wat wilde je zeggen voor ik je zo noemde?' Ik beet op mijn lip, het was een kleine opwelling geweest om zoiets aan Draco te vragen, maar wat kon het kwaad als hij me alleen maar nog meer ging haten en verachten? Ik zuchtte, ik kon mijn nieuwe ik beter meteen duidelijk maken en gewoon veranderen in een braaf, rustig persoontje. Misschien kon ik dan wat genieten van mijn tijd op Zweinstein.
'Ik heb eigenlijk gewoon behoefte aan een knuffel.' Gaf ik toe. Hij had het volste recht om te weigeren, maar in plaats daarvan glimlachte hij bemoedigend en stak hij zijn armen naar me uit. Dankbaar liet ik me er in vallen. Het was misschien raar voor hem, maar ik had gemerkt dat mjin moeder er niet was, evenmin als Narcissa en Lucius. En een knuffel van een of andere dooddoener vond ik niet echt aangenaam.
'dankje.' Stamelde ik zacht tegen zijn arm. Hij sloeg ze steviger om me heen, in iets wat een hartelijke knuffel kon voorstellen.
'Ik weet het.' Zei hij opnieuw. 'Het is maar voor een week, dan zijn we terug op school.' Hij gaf me meer dan ik gevraagd had. Hij gaf me hoop, het voelde vreemd om hoop te krijgen van iemand die ik eerst alleen maar arrogant en koppig vond. Misschien was Draco wel meer dan dat. Na een dikke minuut liet hij me los.
'Zo beter?' Vroeg hij, iets wat hij een uur geleden nog niet zou gedaan hebben. Waarschijnlijk had hij de hint begrepen. Ik wilde geen dienaars meer, alleen maar een gewoon leven. Is dat niet wat iedereen uiteindelijk wilt?

'Natasha, Draco, Kom naar beneden.' Zijn stem klonk door het hele huis. geschrokken draaide ik me om naar de muur waar mijn spiegel hing. Éen blik kon me vertellen dat ik zo onmogelijk naar beneden kon gaan.
'Ik kan zo niet verschijnen bij hem.' fluisterde ik angstig. De gedachte alleen al dat hij zou weten dat ik gehuild had, was erger dan de gedachte aan pinnen onder je nagels. Ik kreeg de rillingen.
'Laat mij maar.' Hij haalde zijn toverstaf uit zijn mantel en richtte die met een korte zwiep op mijn gezicht. Een tweede blik in de spiegel toonde me dat ik er beter uit zag. Mijn rode, gezwollen huilogen waren verdwenen en mijn gezicht zag er fris uit. Hij las de verwondering van mijn gezicht.
'Ik leer het je wel op Zweinstein, dan heb je mij niet meer nodig.' Fluisterde hij zacht terwijl hij opstond en naar de deur liep. inderdaad, we moesten ons naar beneden haasten. De Heer hield niet van wachten.
Toen ik binnenkwam in de eetzaal, boog ik, net als Draco. Het viel me op dat hij er helemaal geen notie aan nam. Aan ons allebei niet. Hij stond met zijn rug naar ons toe en keek in de vlammen. Zijn kwaadaardige gesis kwam ons tegemoet nog voordat hij begon te spreken.
'Jullie beiden hebben me teleurgesteld. Vanaf nu blijven jullie op zweinstein tot jullie betere informatie hebben, dan pas kunnen jullie worden beloond met vakantie.Te beginnen met vandaag, jullie vliegen over tien minuten terug met de bezem.' Ik hield mijn adem in, ik had mijn moeder nog niet gezien, en Draco de zijne nog niet. Ik vergat wie ik voor me had en zette een stap vooruit.
'Maar ik heb mam nog niet gezien.' Protesteerde ik zacht. Bliksemsnel draaide hij zich om.
'Sprak jij me tegen?' Woedend bekeek hij me en hij had zijn toverstaf getrokken in een snelle beweging die ik niet eens gezien had. Slikkend zette ik een stap achteruit, mijn ogen angstig op hem gericht. Dit was niet wat ik me had voorgesteld van een vakantie thuis.
'Jij zal me nooit meer tegenspreken.' Zijn toverstaf richtte zich op mijn buik en zijn ogen verraden wat hij ging doen. Draco zette een stap dichter naar me toe, instinctief om me te verdedigen, ging hij half voor me staan.
'Crucio.' De Heer draaide met zijn toverstok, Draco draaide gillend van pijn mee met zijn beweging. Ik kon het niet aanzien.
'Stop.' gilde ik. Draco's gillen ging door. Zijn lichaam verboog in allerlei hoeken en draaiingen om an de pijn te ontsnappen. Hij kronkelde van pijn in de lucht.
'Stop!' gilde ik opnieuw, smekend dit keer. 'Hij heeft U niets misdaan. Stop ermee.' Met een zwiep van zijn toverstaf viel Draco op de grond. Nu werd de staf op mij gericht. Draco stond al op, nog nahijgend van de pijn, en wilde weer voor me gaan staan toen hij zag dat het ding op mij gericht werd. Ik schudde van nee naar hem. Bang voor wat er ging komen, maar dapper omdat hij me hoe dan ook niet klein zou krijgen, keek ik De Heer recht in het gezicht aan. Hij sprak de spreuk niet eens toen die me raakte.