*6: vakantie

het schooljaar nam een vlugge start daarna. Al voor ik het goed en wel besefte, zaten we op de trein naar huis, voor de herfstvakantie. Ik had nogsteeds niets ontdekt over Harry Potter, en ik wist niet hoe De Heer, zoals Draco mijn vader steeds noemde, erop zou reageren als ik het zou vertellen. Toch wist Draco maar dan ik dacht, en was hij oplettender dan ik dacht, misschien kwam het door ondertussen al vier jaar en een beetje op school te zitten met die mafkees van een Potter.
'Weet je het zeker?' Vroeg ik voor de derde keer op rij, en voor de derde keer op rij zei hij: 'Heel zeker. Als we haar te pakken hebben, komt hij erachteraan.' Ik keek bedenkelijk en staarde uit het raam om de informatie te verwerken.
'We hebben maar een kans.' Zei ik terwijl ik een plan probeerde op te zetten. 'En vergeet niet, het ministerie zit in de school.' Ik dacht aan de roze Omber, die Verweer Tegen De Zwarte Kunsten gaf. Ze was lid van het ministerie en dik bevriend met de minister himself.
'De minister gelooft niet dat je vader terug is. Hij is te bang om het onder ogen te zien.' Ik knikte, de kranten die ik gelezen had spraken over niets anders dan Perkamentus en Harry die logen over De Heer Van Het Duister.
'Goed.' Verzuchtte ik. 'Als we vanavond thuiskomen, vertel jij het hem.
'Waarom ik?' Hij piepte angstig, alsof hij de cruciatusvloek nu al op zich af zag komen, en zijn keel meedogenloos werd dichtgeknepen.
'Het is jouw informatie. Ik ga heus niet met de eer strijken hoor.' En ik wist dat mijn vader iedereen doorzag die loog, hij zou me doorhebben als ik beweerde dat ik degene was die de informatie had gevonden. Was Draco dan zo onnadenkend?

'Natasha.'Zijn stem kwam me tegemoet als een stille fluistering. Ik zag hem niet eens. Ik ging de eetkamer in, waar hij de vorige vakantie de hele tijd had doorgebracht, toen pas kwam hij in zicht.
'Papa.' zei ik hartelijk en liep op hem af. Hij zette een stap achteruit en siste wat. Geschrokken en gedeisd zette ik een paar passen achteruit en probeerde mijn hoofd ondanks zijn vreemde reactie hoog te houden. Draco stond nog steeds bij het deurgat.
'Draco heeft informatie. Ik ben nog steeds niet verder als observeren, het spijt me.' Ik draaide me om en keek aanmoedigend naar Draco. Bijna de hele dag hadden we gediscuteerd over wie de informatie dorgaf, ik zag wel dat hij doodsbang was, maar ik was nog banger voor de reactie van mijn vader als hij zag dat ik loog over een prestatie die niet van mij was.
'Natasha deed het anders veel beter dan ik. Meer geduld enzo..' Begon hij aarzelend, alsof hij iets probeerde recht te zetten.
'Vertel, Draco.' alweer die sissende ondertoon, er ging een rilling over mijn rug. Hij keek even aarzelend naar mij en zette toen een aantal stappen. Eerder in mijn richting dan in de zijne. Was hij dan zo bang?
'Het gaat over een meisje. Potter is smoor op Cho Chang, een meisje uit zijn jaar. Ik geloof dat hij haar nog komt redden als het zijn eigen dood zou betekenen.' Hij stotterde geen moment, maar keek nogal veel naar de grond. zenuwachtig kauwde ik op de binnenkant van mijn kaak.
'Liefde.' Hij spuwde het eruit alsof het een giftig woord was.'Was dat alles?' Draco knikte aarzelend en keek stressend in mijn richting.
Hij draaide zich om.
'Ik ben teleurgesteld. In jullie allebei. Jullie kunnen gaan. Nu.' Gekwetst keek ik even op, en deed toen de buiging na die Draco deed, al kon hij het niet zien. Ik was teleurgesteld over zijn reactie. Wat had hij verwacht op zulk een korte tijd? Teleurgesteld, vooral in mezelf opeens, liep ik naar mijn kamer en ging languit op het bed liggen.

'Natasha, gaat het een beetje?' geschrokken keek ik op. Ik wist zeker dat ik de deur had gesloten, en ik had hem niet horen opengaan. Draco zag op het bed, keek ongerust naar mij.
'Ik heb je niet horen kloppen.' Ik probeerde mijn tranen weg te vegen, maar het was te laat, hij had ze al gezien.
'dat spijt me zeg, wordt je dan nog doof ook?' Het was pas de tweede keer dat hij me probeerde op te vrolijken over een periode van twee maanden. Ik schudde mijn hoofd, het maakte niet uit wat er gezegd werd.
Opnieuw veegde ik met mijn mouw wat tranen weg en ging in kleermakerszit op het bed zitten.
'Ik had gewoon verwacht..' Begon ik, tot ik besefte dat hij er geen zaken mee had. Boos kon ik niet worden, hij had er ook niet naar gevraagd.
'Ja, ik weet het.' Beaamde hij stilletjes, terwijl hij wegkeek. Draco die iets begreep? Ongelovig keek ik naar hem op. Keek hij altijd zo verdrietig? Het was me nog niet opgevallen dat hij best knap was, en ik lachte even om mijn eigen koppige gedrag van de afgelopen tijd. Ik had echt gedacht dat ik hét was, en nu was dat ideaal gewoon de grond in geboord. Voor papa was ik niet de prinses van het duister, of zijn dochter. Hij zag me gewoon als elke andere pion in zijn spel.