#4 My fantasie takes over

Toen we bij de parkeerplaats stonden, leek het paadje niet zo lang, maar dat viel flink tegen als je aan het lopen was. We liepen al een tijdje, maar wanneer we achterom keken, waren we nog maar een klein stukje van de auto weg. Naast me hoorde ik mijn ouders kreunen. 'Misleidende kronkels,' grinnikte ik. Papa keek bezorgd naar mama. 'Gaat het wel, Marieke?' 'Jawel, Kees, maak je nou maar niet al te veel zorgen over mij, we zijn er al bijna en het pad loopt naar beneden, dus het valt allemaal wel mee,' hijgde mijn moeder. Ze keek strak voor zich uit en hield er een stevige pas in. Na een tijdje lopen, verloren we compleet het gevoel voor tijd op dat paadje, we kwamen bij een verhard stukje weg. Het kon gezien worden als een oprijlaan naar de ophaalbrug. We stonden even stil om wat op adem te komen, wat wel nodig was. Ik ging zuchtend met mijn hand door mijn haar. 'Zullen we dan maar weer?' En met die woorden begonnen we weer te lopen.
Toen we bij de ophaalbrug aankwamen, waren er al meer mensen. Papa haalde wat geld uit zijn portemonnee en liep weg om kaartjes te kopen. Ik keek om me heen. Van dichtbij was het kasteel nog mooier. 'Prachtig hé, en al die torentjes,' verzuchtte mama. Ik glimlachte. 'Prachtig.' Het zonnetje scheen aangenaam en we waren alweer wat bijgekomen van de tocht. Daar kwam papa met de kaartjes. 'Er stond een verdomd lange rij, maar ik ben er weer.' Hij gaf ons elk een kaartje. Ik keek naar het loket, maar er stond helemaal geen rij. Ik lachte. 'Nou nou, wat een rij.' Papa keek op. Mama begon ook te lachen. 'Wat ben je toch een grapjas, Kees.' Papa keek oprecht verbaasd. 'Maar er was net een gigantische rij, ik zweer het je!' Mama en ik lagen dubbel om de uitdrukking op zijn gezicht. Pure verontwaardiging. 'Tuurlijk, pap.' En ik liep naar de ingang. 'Bonjour!' Ik knikte vriendelijk terug naar het meisje bij de kaartcontrole en ik liet haar mijn kaartje zien. Papa en mama stonden achter me. Het meisje zei iets in het Frans, waarschijnlijk betekende het zoiets als 'Veel plezier'. We liepen door de reusachtige deuren. Ze stonden maar op een kiertje, maar we konden er makkelijk doorheen. We kwamen op een schattig pleintje. 'Ik ga even naar de WC hoor,' zei mama. Er kwam een man op ons afgelopen. Hij begon zijn verhaal met 'bonjour', maar daarna kon ik het Franse gebrabbel niet meer volgen. Aan papa's gezicht te zien, kon hij het ook niet volgen, dus voorzichtig onderbrak hij de man. 'Do you speak English?' De man keek eerst verbaasd, maar lachte daarna. 'Of course. I was asking you if you want to go on a guided tour,' sprak de man in zijn gebrekkige Engels. Papa keek naar mij. 'Wil je mee met een rondleiding?' Ik knikte en wendde me tot de man. 'When does it start?' vroeg ik in mijn vage Engels. De man glimlachte verbaasd, alsof hij het een wonder vond dat ik ook een soort van Engels sprak. 'We leave in five minutes.' Mijn vader knikte en praatte nog wat met hem. Mama kwam al weer aangelopen. 'Wat is het plan?' Ik keek haar vrolijk aan. 'We gaan mee met een rondleiding, die begint over vijf minuten.' De man was inmiddels weggelopen. 'Zullen we alvast bij de groep gaan staan?' vroeg papa. Zonder op antwoord te wachten, liep hij in de richting van een groep mensen. 'Die man heeft ons bij een Nederlandse groep geplaatst, zodat Luna er ook wat van snapt,' grijnsde papa. Ik rolde met mijn ogen. Er kwam een jonge vrouw met blond haar naar de groep lopen. 'Hallo, allemaal! Ik ben Denise en ik ga jullie rondleiden.'