LIII

Alice Potter

Wauw, Alice, doe je goed vandaag. Dat is nou al de tweede die ervandoor gaat…
‘Ja, maar ik had er echt geen zin in. Ze- Hey, Alice,’ hoor ik Sirius zeggen, als ik me omdraai zie ik hem met Peter en Remus van de trap afkomen. Hij springt over de laatste paar treden van de trap en komt vlak voor me neer. Grijnzend kijkt hij me aan. Zijn grijns verdwijnt echter als ik me op Remus richt, wiens ogen verraden dat hij meer weet, zijn flauwe glimlach is weer even ongeloofwaardig als een tijdje geleden.
‘Gaan jullie maar vast,’ zegt hij tegen Sirius, die hem nu vragend aankijkt.
Sirius’ ogen schieten een paar keer van Remus naar mij, waarna hij grijnzend met Peter achter zich aan de leerlingenkamer uitloopt. Natuurlijk niet zonder nog een aantal keer grijnzend terug te kijken voordat hij het portret achter zich sluit.
Pas als ze weg zijn, het portret gesloten is en de leerlingenkamer verder verlaten is, kijkt Remus me weer aan. ‘Wat is er?’ Zijn stem klinkt normaal, het is zijn gezicht dat zijn toestand verraad. Zijn ogen staan dof en hij ziet er ouder oud dan hij is.
‘James doet raar,’ mompel ik, bezorgd kijk ik hem aan. ‘Gaat alles goed? Is er iets gebeurd?’
Hij trekt zijn mondhoeken omhoog in een wanhopig geruststellend gebaar. ‘James is… in shock door recente ontwikkelingen.’
‘Recente ontwikkelingen? Is het nationale wees-zo-vaag-mogelijk-dag?’ vraag ik gefrustreerd. ‘Weet je? Laat maar. Ik moet iemand vinden.’
Nogmaals word ik, in een poging de leerlingenkamer te verlaten, tegengehouden. Ditmaal door Remus’ hand die zich om mijn arm sluit. ‘Wat is er gebeurd? Misschien kun je James het beste even met rust laten, hij-’
‘Ik ben ook niet op zoek naar James,’ snauw ik, terwijl ik mijn arm los trek. ‘Lucy is nergens te bekennen.’
‘Lucy?’ Hij laat zijn arm naast zijn lichaam vallen. ‘Is dat je vriendin uit Huffelpuf?’
Ik knik. ‘Er was iets en ze ging ervandoor en misschien is ze nog wel in Zweinsveld en-’
‘Wacht. Wat is er gebeurd?’
Ik zucht. ‘Ze zoende me en toen zei ik dat ik niet verliefd op haar was en dacht ze dat ik haar niet meer zou willen zien en ging ze ervandoor.’
Remus staart me even raar aan, voordat hij zich omdraait en de trap weer oprent. ‘Wacht even,’ roept hij nog, als hij de hoek om is.
Gefrustreerd laat ik me op een stoel zakken en klem mijn handen in mijn haar. Remus kan maar beter opschieten.