Deel 26

“Ja!” Diana keek even om zich heen, veel mensen aarzelden even. Ze zette zich zo zacht af dat ze nauwelijks de grond raakte, maar ze voelde dat de bezem wiebelig een paar centimeter opsteeg, en ze had nu al het gevoel dat ze ging vallen. Diana duwde de neus van de bezem een klein beetje naar beneden, en de bezem reageerde daar heel gevoelig op en ze landde weer op het gras. Zodra Diana weer op de grond stond, glimlachte ze. Ze had net gevlogen! Blij keek ze opzij naar Megan, die ook net landde. Ook zij grijnsde breed.
“Ik zie dat dit al veel mensen is gelukt, dan kan je proberen om even een meter boven de grond te zweven, maar denk er aan: niet hoger en blijf voorzichtig! Als het niet lukt, ga je meteen naar beneden, ja?”
Megan en Diana keken elkaar aan, grijnsden en stegen allebei op.
Aan het eind van de les konden ze al een beetje sturen en kleine rondjes vliegen. Kate had afgesproken met Ariana, Alice ging met David, Ben en Ryan mee, en Rose ging naar de bibliotheek. Megan en Diana brachten hun bezems terug toen Diana plotseling iemand zag die ze herkende. Het meisje waar James de hele tijd naar had zitten staren, liep langs met een vriendin, die met haar vingers door haar haar draaide. Ze lachten allebei.
“Maar toen werd het echt irritant, echt serieus! Toen heb ik het uitgemaakt, echt, hij was echt heel erg raar!” zei het meisje dat ze gisteren had gezien.
“Jemig! Maar had je dat niet aan mij kunnen vertellen ofzo? Nu heb ik het moeten horen van Ellen, echt super gênant.”
“Sorry, hoor! Maar dat heb ik vanmiddag gedaan, bij de lunch. Waarschijnlijk heeft Anna het gehoord ofzo.”
“Oh, zou kunnen. Zou James het hebben gehoord denkje? Hij heeft echt een oogje op je.”
“Ja. Hij valt nog wel mee, ik hoop dat Oliver het niet hoort, hij is nu al erg, als hij weet dat ik geen verkering meer heb…” ze kreunde en het andere meisje lachte. Diana ergerde zich enorm aan hen en keek hen chagrijnig na. Dat James op zo’n meisje kon vallen! Hij kon heus wel iemand beter vinden. Stel dat ze echt wat kregen!
“Is er iets?” vroeg Megan.
“Nee, hoor,” antwoordde Diana nog steeds nastarend. “Laten we maar huiswerk gaan maken.”

De rest van de week vloog voorbij in een waas van lessen, huiswerk, toverschaak en rondwandelen. Diana had inmiddels ook de prijzenkamer gevonden, die echt gigantisch was, en waar ze een hele tijd gefascineerd had rondgelopen.
Die zaterdag middag stond ze weer voor de deur van de toverdrankenclub. Diana klopte voorzichtig en Emily was deze keer ook weer binnen. Haar haar zat dit keer in een dikke vlecht en ze stond geconcentreerd over een groene vloeistof gebogen met een dik zwaar boek in haar handen.
“Kom binnen,” zei ze terwijl ze zachtjes roerde. “Ik moet even dit afmaken, oke?” Ze bleef even roeren, gooide er een paar blaadjes bij, zette de ketel op een laag vuurtje en legde het boek neer.
“Zo, nu moet het eerst even sudderen. Hoe gaat het met jou?”
“Oh, goed hoor, dankje,” zei Diana een beetje verast. Emily glimlachte.
“Ik heb een drank voor je uitgezocht, hij is niet heel erg moeilijk hoor! Kijk,” Ze pakte een boek en sloeg hem open. “Hier staat het recept, ketels staan in de hoek en ingrediënten in die kast. Als je iets nodig hebt, zeg je het maar, oke?”
“Ja, dankje!”
De drank was inderdaad niet heel erg moeilijk. Eigenlijk was het wel gezellig, Emily was ook met een toverdrank bezig en tussendoor kletsten ze over van alles en nog wat. Toen Emily aan het einde Diana’s toverdrank bekeek, glimlachte ze, en zei ze dat hij goed was. Een klein deel ervan stopte ze in een flesje en zette ze neer op de plank. Nadat Diana nog even was rondgeleid, ging ze weer terug naar de leerlingenkamer.