O14

Liam POV
Ik was een beetje bang toen ik in het lokaal kwam, May was er nog niet. Normaal was ze er altijd eerder als mij. Toen begon de les en ze was er
nog niet Harry en Zayn vonden het zo grappig en zeiden nog even tegen mij "Je hebt goed werk geleverd wat een watje is die May". Toen hoorde ik de deur kraken en iedereen keek om, ook ik. May stond in de deur opening. Ik voelde me zo schuldig ze was gesloopt verdrietig, kapot. Precies wat Zayn en Harry wouden. Terwijl ik aan het denken was over wat ik May had aangedaan, rende ze weg. Zonder na te denken stond ik op en rende achter May aan. Even boeide het me niet meer wat iedereen van me dacht ookal lieten Harry en Zayn me vallen, het ging nu om May. Toen ik me hand op haar arm legte en wat zij begon ze nog harder te huilen, ze begon ook te trillen. "Ga zitten" zei ik. Ze deed meteen wat ik deed. "Wat is er met je sweetie? Ik wil je niet verdrietig zien, dat doet pijn.". "Ja tuurlijk volgensmij vindt iedereen het grappig om mijn pijn te zien lijden" Zei May op een nogal spottende toon. "Nee ik wil het niet dat je verdrietig ben. Ben jij verdrietig heb ik pijn" zei ik. May keek mijn hoopvol aan dus ik ging verder. "Ik wil dat je blij bent voor derest van je leven. Ik wil dat je van me houdt, want ik hou van jou". De tranen stonden nog steeds in May's ogen maar ze leef nu zo gelukkig en ik was blij dat ik het had gezegd. "I lo-ve-ve you too" Zei may stotterend en ze gaf me een grote knuffel. Fck wat derest nu van me denk, zo gelukkig heb ik me nog nooit gevoelt.