Het elfje..

Ik dacht dat ik te oud was, te volwassen om in sprookjes te geloven. Nooit was ik er echt mee gestopt. Dan geloofde ik wel niet in kabouters, feeën of elfjes, niet in prinsen op het witte paarden of prinsessen in mooie jurken of kastelen. Toch ben ik altijd blijven geloven, geloven in de magie, in de heldendaden, in de pure liefde. Vaak ben ik teleurgesteld, vaak moest ik mijn dromen, mijn liefde voor mijn fantasie overzien. Te vaak werd ik wakker gemaakt uit mijn heilige dromen. De plek waar ik het meest thuis hoorde.
Het wakker worden is altijd moeilijk en pijnlijk geweest. Het heeft me meermaals in de problemen gewerkt. Problemen waar soms geen einde aan leken te komen. Nog niet zo lang geleden wilde ik niet meer dromen, wilde ik mijn fantasie opgeven. Mijn wereld in een trappen, alles wat mooi en magisch leek van me af gooien, verstoten en voor altijd begraven.
Maar toen gebeurde het. Mijn fantasie werd werkelijkheid. Daar zag ik haar, een elfje. Ze had dan wel geen puntoren en leefde niet in het bos, ze had de lengte van een mens en gedroeg zich er na. Toch had ze de levenslustigheid, de vreugde en de wijsheid van een elfje. Haar gezichtje had er dan ook veel weg van. Zij liet me weer geloven, vertrouwen. Ze was er altijd als ik haar nodig had, ze deelde haar vriendschap met me. Ze leerde me zoveel.
Soms wilde ik dingen zeggen als "Elfje, neem me mee. Laat me vliegen, laten we beide vrij zijn,"
Toch zwijg ik. Ik zal altijd blijven zwijgen, wetend dat haar magie niet verder reikt dan haar wijsheid, haar tranen, haar lach en haar pure vriendschap met me te delen. Maar wat ik het meeste van haar geleerd heb is dat dat voldoende voldoende is. Dat is alles wat ik wens, dat ik alles wat ware magie inhoud..