O13

May POV
Ik ging naar school met de gedachte dat dit weer een normale schooldag werd zonder dat er iets zou gebeuren. Een dag waarop ik Liam nog leuker
ging vinden en dat dat ook de enige is met wie ik praatte. Ik was er eigenlijk zo gewend aan geraakt. Het was een routine. Ik parkeerde me fiets en keek even om me heen, ik zag Liam's fiets al staan. Waarom was hij zo vroeg normaal komt hij 2 seconden voor tijd aanzetten, ja je moet ergens op letten als je geen vrienden hebt om mee te praten. Maar ja misschien moest hij vroeger komen. Ik liep gewoon naar de kluisjes wist ik veel dat dit ging gebeuren. Toen ik me kluisje opendeed zag ik die brief. Mijn gedachten gingen elke kant op maar niet deze. Zodra ik hem had gelezen wist ik niet wat ik moest doen waarom moest mijn leven zo worden verpest, wie wou mij dit aan doen. En dan natuurlijk dat einde "a friend". Hoe kon dit ik had hier immers geen vrieden. En daar zat ik nu huilend verstopt in een meisjes toilet, van plan er nooit meer uit te komen. Niemand mocht mij zo zien ik wou geen scene maken van dit alles, ik moest me er gewoon overheen zetten, doen alsof er niks was gebeurd. Misschien was het wel gewoon een grap een hele domme grap. Ik hoorde de bel gaan nu moest ik hier weg. Ik kijk nog snel in de spiegel en schrok van mezelf. Ik zag er niet uit. Zo kon ik de klas echt niet in. Ik gooi een plens water in me gezicht maar het werd niet beter. Ik gooi nog een plens water in me gezicht in de hoop dat het over ging. Nu kijk ik in de spiegel en als het nu niet goed is ga ik gewoon naar de les. Dat nam ik me voor. Maar ik zag er niet bepaald beter uit. De mascara zat tot me wangen. Ik was het snel weg. Ik moet echt gaan. Ik heb al door dat niemand mij mag dus of ik er nou goed uitzie of niet. Op hoop van zege maar, ik haalde diep adem en liep naar het lokaal. Toen ik bij het lokaal was durf ik het lokaal amper in. Ik verzamel al mijn moed en loop naar binnen. Iedereen staarde me aan, nee ik durfde niet naar binnen te gaan volgensmij weet iedereen van de brief. Ik smeet de deur weer dicht en rende weg. Ik hoorde dat de deur achter me openging en al snel voelde ik een warme liefdevolle hand op me arm. "Wat is er sweetie". Hoorde ik met die oh zo bedenkde stem.