LII

Alice Potter

Ik sta besluiteloos in de hal. De Grote Zaal is verlaten, het avondeten nog niet begonnen. Ik zou niet weten waar ik Lucy zou moeten vinden. De locatie van de leerlingenkamer van Huffelpuf is voor andere afdelingen onbekend, maar tevens de enige logische plaats waar ze zou kunnen zijn die ik nog kan verzinnen. Grote Zaal, bibliotheek, buiten, zelfs in de Ziekenzaal heb ik gezocht, maar Lucy is nergens te bekennen.
Me bewust van de leerlingen, die me vreemd aankijken als ze langslopen, begin ik langzaam richting de leerlingenkamer van Griffoendor te lopen. In gedachten verzonken, merk ik niet dat ik voorbij het schilderij van de Dikke Dame loop, totdat ik ineens bij een ander schilderij stilsta. Even kijk ik naar het landschap, een wei met een aantal bomen en in de verte wat heuvels, compleet verlaten. Het is rustig, vredig, zoals mijn vroegere leven nu ineens lijkt, zo fijn. Zuchtend draai ik me om naar de gang waar ik zojuist vandaan ben gekomen, om weer terug te lopen naar de leerlingenkamer.
Het portret zwaait net open voor een groepje leerlingen dat waarschijnlijk naar de Grote Zaal vertrekt, het avondmaal moet al bijna beginnen. Ik stap naar binnen en zie dat de leerlingenkamer zo goed als verlaten is, wat betekent dat het avondmaal inderdaad al begonnen is. Lucy zal vast in de Grote Zaal zijn, en anders zal Rose me vast en zeker kunnen vertellen dat ze in de leerlingenkamer is.
Ik draai me wederom om en wil de leerlingenkamer weer uitlopen, als ik in mijn ooghoek zie dat James op een van de stoelen voor de haard zit. Hij staart naar het vuur en heeft me volgens mij niet eens opgemerkt.
‘James?’ vraag ik zacht.
Hij kijkt pas op als ik een hand op zijn schouder leg en nogmaals zijn naam zeg. ‘Waarom heb je het niet verteld?’
‘Wat heb ik niet verteld?’ Ik heb geen flauw idee waar hij het over heeft.
‘Oh ja, doe maar alsof je niet weet waar ik het over heb,’ snauwt hij.
‘James, ik heb echt geen-’
‘Ik heb het gezien.’ Hij staat op. ‘Je kan het gewoon vertellen, geen probleem,’ zegt hij nu een stuk vriendelijker.
Wanhopig probeer ik te ontdekken wat hij bedoelt, misschien is er iets met Lily en Severus? ‘Wat heb je gezien? Ik weet niet-’
‘Ach, laat ook maar,’ snauwt hij, waarna hij de leerlingenkamer uit stormt.
Met grote ogen kijk ik naar het gesloten portret. Wat is er zojuist gebeurd?