# Twenty Two.

Voorzichtig laat ik me tegen de deur naar beneden glijden. ‘Wat morgen?’ mompel ik wat in mezelf. ‘Wat moeten ze van me? Wie is De Lord?’ Vragen blijven door mijn hoofd gaan. Na een tijdje sluit ik mijn ogen en val ik in een drukke slaap.
‘Doe die deur open!’ hoor ik en er word op de deur gebonsd. Langzaam open ik mijn ogen en kijk de kamer rond. Ik wrijf wat in mijn ogen om wakker te worden en draai me om naar de deur. ‘Open die deur!’ word er nog harde geschreeuwd. Ik doe een stap opzij en Lucius komt binnen vallen. ‘Mee jij.’ zegt hij en pakt mijn arm. ‘Wat? Nee!’ roep ik. ‘Ga weg!’ en probeer me los te rukken. ‘Zijn er problemen?’ hoor ik van beneden de stem van Bellatrix roepen. ‘Nee, het gaat wel.’ roept Lucius naar beneden. ‘Meekomen jij, nu!’ roept hij en zijn hand verstevigd. ‘Nee! Ga toch weg!’ roep ik. Ik probeer me nog los te rukken, maar het lukt me niet en geef ik me over. Lucius trekt me mee de trap weer af naar beneden. ‘Waar gaan we heen?’ vraag ik en kijk rond. Lucius geeft geen antwoord en duwt me een kleine kamer in. Achter me word de deur dichtgegooid en ik kijk de kamer rond. Verderop zie ik een man staan. Al snel sta ik op en kijk naar de man. ‘Eindelijk.’ zegt de man en loopt steeds verder naar me toe. ‘Voldemort…’ denk ik bij mezelf. ‘Zolang naar je gezocht en eindelijk hebben we je gevonden…’ zegt hij. ‘Je vind het vast niet erg als je nu een van ons word?’ Voordat ik wat kan zeggen heeft hij zijn wand al op mijn arm. Ik kijk naar mijn arm en zie dat het Duistere Teken op mijn arm staat. Pijn vult mijn lichaam en ik val op mijn knieën. ‘En voor de zekerheid…’ zegt Voldemort en hij spreekt een spreuk over mij uit. Alles word zwart voor mijn ogen en het laatste wat ik voel is de harde klap op de grond.