Don't wanna be reminded, Part 1: 1 ALONE - Ziall

PART ONE: 1 ALONE

Why are they so cruel?
Why won’t they listen to you, when you tell them to stop?
No one’s gonna hear you, when they beat you.
And when you’re lying there, on the ground, bleeding, no one will help you.
Cause that, that is the world baby.

Weer een nieuwe schooldag. Een dag vol gepest, geslagen en geschopt worden. Het ging al een jaar zo nu, en niemand deed er iets aan. M’n ouders geloofden me niet toen ik het ze vertelde. En de leraren wilden er niets aan doen zolang mijn ouders er niets over zeiden. Dus zo ging het gepest nog wel even door. Nog maar een paar maanden, dan zou ik van die kutschool af gaan. En dan zou ik weggaan uit Engeland, zodat ik ze nooit meer tegen zou komen. Ik werd uit mijn gedachten gehaald toen de bus de hoek om kwam gereden. Met een zucht stapte ik in, nu zou het beginnen. ‘Geen homo’s in deze bus!’ hoorde ik al schreeuwen, maar ik deed alsof ik niks hoorde. Ik plofte neer in een hoekje, waar niemand last van me zou hebben. ‘Hee, hoorde je niet wat ik zei?’ schreeuwde een jongen in mijn oor. Zayn! Zayn was de ergste van hen allemaal. Op een dag had hij me bijna alle kleren van m’n lijf gerukt en me zo naar huis gestuurd. Toen ik thuiskwam vroegen mijn ouders waarom ik halfnaakt thuiskwam, en ik had hen het hele verhaal verteld. Ze geloofden me niet, en ik had alle kleding van mijn zakgeld terug moeten betalen. ‘Heey, homo!’ Zayn zwaaide met zijn hand voor mijn gezicht, en siste tussen zijn tanden: ‘Wacht maar, ik pak je nog wel!’ Gelukkig waren we al bij school aangekomen, en ik rende vlug naar binnen, zodat ik ze niet tegen zou komen op het schoolplein. Zou het echt een reden zijn om me in elkaar te slaan, alleen maar omdat ik homo ben?

De dag was voor de rest rustig verlopen, maar ik was bang voor Zayn. Die komt namelijk altijd zijn beloftes na, dus ik vreesde het ergste. Schichtig liep ik over het schoolplein, richting de bushalte. Ineens werd ik vastgegrepen en de bosjes in getrokken, en zoals ik al verwacht had, stond Zayn daar. Gek genoeg was hij alleen deze keer. Toen ik zijn ogen zag, werd ik bang. Ze leken vuur te spuwen, en mijn hart klopte in mijn keel. Wat zou hij deze keer weer bij me gaan doen? Achter zijn rug haalde hij een zweep vandaan, en ik kromp in elkaar. ‘Kleren uit,’ zei hij nors, en ik aarzelde. Moest ik gewoon, hier, midden in de bosjes... ‘Ben je nu ineens bang om je kleren uit te doen? Dat doen homo’s toch altijd, kleren uit in het openbaar en hup, seksen maar? Nou, komt er nog wat van, we hebben niet de hele dag de tijd!’ Voorzichtig deed ik mijn kleren uit, en hij keek goedkeurend toe. ‘Hup, krom staan.’ Vol ongeloof keek ik hem aan. Het was niet zo dat ik seks met hem ging hebben toch? Langzaam ging ik krom staan, en ik voelde zijn blik op mij branden. De adrenaline gierde door mijn lijf, en dat gaf me de moed om te zeggen: ‘Nou, komt er nog wat van?’ terwijl ik met een uitdagende blik achterom keek. Meteen voelde ik het leer op mijn kont landen, en ik kneep mijn ogen dicht. Er ging een steek van pijn door mijn lichaam, maar ook een golf van opwinding. Langzaam voelde ik hoe ik een stijve kreeg, en het bloed trok naar mijn gezicht. Ik wilde dit niet, zomaar in het openbaar plantsoen, naakt een stijve krijgen, en dan ook nog bij Zayn! ‘Zozo, jij vindt het wel lekker zo te zien,’ zei hij lachend, terwijl hij een speels tikje met de zweep tegen mijn billen gaf. Nu schaamde ik me nog meer, omdat hij het had gezien. Aan de andere kant, hij lachte tegen me, misschien was dat een goed teken? ‘Kom, het is wel weer genoeg geweest voor vandaag,’ zei hij, nog steeds lachend, en hij wees naar mijn kleding. Ik schonk hem een dankbare blik en schoot snel in m’n kleren. Zayn was ondertussen weggelopen, en ik zonk neer op de grond. Langzaam onstapte er lucht aan mijn lippen, terwijl er allerlei gedachten door mijn hoofd raasden. Ik wilde het niet toegeven, maar ik was er echt opgewonden van geworden. Kon dat, opgewonden worden van pijn?

Ik werd ruw uit mijn gedachten gehaald doordat ik een trap kreeg. Snel keek ik om me heen, en daar stond de vriendengroep van Zayn. Dit kon niet veel goeds betekenen, en ik kromp in elkaar, wachtend tot ze begonnen met me in elkaar te slaan. De eerste schoppen waren pijnlijk, en ik schreeuwde het uit. Later voelde ik niets meer. Langzaam zonk ik weg in een zwart gat.