Deel 24

De kleine wijzertjes van de wekker stonden gericht op half tien, toen Diana wakker werd. Ze zag dat Kate en Alice al weg waren, maar Megan en Rose lagen nog diep te slapen. Ze stond op en rekte zich even uit. Het was al half tien, maar ze was zo moe. Kwam omdat Astronomie ook zo laat was. Oh ja, ze moest Alice’ sterrenkaart nog natekenen. Kwam later wel.
Diana keek glimlachend naar buiten. Het schrale zonlicht strekte zich door de wolken uit over de groene velden en heuvels. Een paar vogels vlogen plotseling op uit het verboden bos. Diana besefte blij dat het weekend was. Ze kon doen wat ze wil. Misschien moest ze eerst een brief terugsturen naar haar ouders, ze had zich eigenlijk al voorgenomen om dat vrijdagmiddag al te doen.
Met een gaap liep ze naar haar kledingkast en kleedde ze zich om.
Nadat Diana haar haar had gekamd pakte ze perkament, inkt en ganzenveren en deed ze stilletjes de deur dicht. Ze ging in de leerlingenkamer zitten tussen alle leerlingen die knalpoker aan het spelen waren, boeken aan het lezen waren, of huiswerk maakten. Ze schreef een eerst een uitgebreide brief aan haar ouders en twijfelde daarna even. Zou ze…? Diana staarde even naar een leeg velletje, en zette daarna weer haar veer op het papier. Ze ging een brief aan Lotte schrijven. Haar ouders zouden hem wel aan Lotte geven, toch? Maar wat als ze het merkte? Als ze zag dat het geen gewoon papier was, maar dat het perkament was? Dat ze zag dat dit niet met een gewone pen is geschreven? Zou ze wat gaan verdenken? Vast. Maar was dat beter dan verdwijnen en niks meer van zich laten horen. Ze hoopte van niet.
Toen ze beide brieven in dicht had gevouwen met een adres erop, en een PS had geschreven aan haar ouders, of ze de brief aan Lotte wilden geven, stond Diana op, op weg naar de uilenvleugel. Vrolijk liep ze door de gangen, bijna huppelend. Ze deed zichzelf bijna denken aan Luna, en lachte.
Het was weer vrij rustig in het kasteel, heel af en toe kwam ze iemand tegen, maar niet vaak. Ze wist niet precies de weg naar de uilenvleugel, maar ongeveer wel, dus dat moest wel goed komen.
En inderdaad, na niet heel erg lang te hebben rondgelopen, kwam ze uit bij de lange gang die leidde naar de uilenvleugel. Een donzige bruine uil leek enthousiast om haar brief te bezorgen, maar hij was niet heel erg snel. Toen Diana weer wegliep van de uilenvleugel, hoopte ze vurig dat hij er niet maanden over deed om in Nederland te komen. Ze besloot om nu maar eerst te gaan ontbijten.
Toen Diana bij de grote zaal kwam, zag ze dat Rose en Megan al aan de broodjes ei waren. Diana besloot met een rommelende maag zich bij hen te voegen.
Na het ontbijt, of eigenlijk lunch, aangezien het al half twaalf was, gingen Megan en Rose naar boven om aan een fluimstenen toernooi mee te doen, maar Diana ging niet mee. Misschien ging ze wel even naar de toverdrankenclub… Even rondkijken daar. Maar toen ze er bijna was, twijfelde ze. Ach, dat kon ook vanmiddag wel, toch? En nee, ze was niet zenuwachtig, maar ze kon best nog wel even buiten zitten lezen.
Diana vond rond het meer, waar heel veel mensen zaten te praten, te lachen en elkaars spullen te betoveren, nog een leeg bankje onder een boom, en plofte daar neer.
“Hey!” klonk een vrolijke stem. Diana keek op en zag dat James en Olivia er aankwamen. Olivia zwaaide enthousiast.
“Hallo,”zei James, die enigszins geamuseerd leek door Olivia’s enthousiasme. Ze kwamen naast Diana zitten.
“Hoe gaat het met jou?” vroeg James, “Leuke eerste week gehad?”
“Oh, jawel hoor,” zei Diana. “Allemaal nog een beetje vreemd, maar het is echt geweldig hier.”
“Cool,” zei Olivia. “En ik hoorde dat volgende week ook de vlieglessen beginnen, heb je er zin in?”
“Ja, dat lijkt me echt supergaaf!”
“James zit in het zwerkbalteam, hè James? James?” Olivia kon geen contact meer maken met James. Hij staarde voor zich uit, naar iets een eind verderop. “Zit je nou alweer naar haar te staren?” merkte Olivia op. En ik zag het. Het iets was een iemand. Een meisje zwaaide met haar lange blonde haar en glimlachte naar een jongen die naast haar liep.
“Haloohoo!” riep Olivia en ze knipte met haar vingers voor zijn ogen. “Ze is bezét. Bovendien, je wil haar toch niet, ze is echt zo’n verwend kind.” Maar James wuifde haar vingers weg en bleef staren. Om een of andere reden irriteerde dat haar. Waarschijnlijk vanwege zijn asociaalheid. Of misschien omdat ze niet tegen die ongelofelijk verwende populaire meiden kon. In ieder geval, het was irritant.
Het meisje liep verder en verdween achter een muur. James kwam weer bij bewustzijn.
“Je zei iets over zwerkbal?” vroeg hij nonchalant en Olivia rolde met haar ogen. Diana was het met haar eens.

---
Weasleyguy in wuv