#4

Nou denk je misschien, hoe kan je daar zou onzeker door worden? Nou, geloof me, als je vader vertrekt, zonder afscheid te nemen, dat maakt je onzeker. Het gaf me het idee dat hij nooit van me gehouden heeft. Dat hij nooit van ons gehouden heeft. En dat maakt me onzeker. Ik wist dat ik raar was, anders was, maar mijn ouders zouden altijd van me houden. Maar nee dus. Mijn vader neemt de benen met de eerste de beste andere bïtch. En ik denk niet dat hij vol spijt terug denkt aan mij, en dat hij geen afscheid van me heeft genomen, want hij had makkelijk even kunnen wachten tot ik uit school was, want hij was het toch al maanden van plan. Die avond kwam mijn moeder met een ge-wel-dig idee om ons op te vrolijken!


‘JES, kom eens naar beneden!’ BOEMBOEMBOEM, ik denderde op mijn gebruikelijke manier de trap af. Toen ik de kamer in liep, zag ik mijn moeder glunderen. ‘Ik heb een idee.’ Zij ze met een lach. De volgende dag reden we samen naar een dierenasiel in de buurt. ‘O mam, een poes is echt een geweldig idee!’ Ik was helemaal opgewonden. Een paar jaar geleden was mijn poes Poekie overleden. Sindsdien hebben we nooit meer een huisdier gehad. Maar nu mocht ik van mijn moeder een nieuwe kat uitzoeken! We namen één uit een asiel, want mamma was niet genoeg thuis om op een jong katje te passen. Mamma parkeerde de auto op een parkeerplaats. We liepen naar binnen, ik wist al wat ik wilde, een lieve poes, echt een maatje. Nog niet al te oud, en de kleur maakte niet uit. We liepen naar een balie toe. Mamma praatte met de receptioniste, maar ik keek gewoon een beetje om me heen. Overal vandaan hoorde je honden blaffen of katten miauwen. Opeens voelde ik een hand op mijn schouder. ‘Kom je Jessica, dan mag je er één uitzoeken!’ We liepen achter de vrouw aan, die er trouwens belabberd uitzag, naar een deur. Zij opende hem, en ik zag een soort brede gang, met allemaal kooitjes aan de zijkant. In elk kooitje zat een lieve, miauwende kat. O hoe kon ik hier nou ooit uit kiezen?