#2

Het was de laatste schooldag. Elke keer als ik eraan terug denk moet ik bijna weer huilen. Ik fietste naar huis, in mijn eentje, net als altijd. Toen ik thuis kwam pleurde ik net als altijd mijn fiets tegen het muurtje aan, en ik liep naar binnen. Ik hing mijn jas op en ik liep naar de kamer. Mijn moeder zat niet zoals altijd op me te wachten in de kamer. Dat bracht me van mijn stuk. De laatste keer dat ze er niet had gezeten was twee jaar geleden, toen mijn oma was overleden. Toen zat ze huilend aan de keukentafel, met de rouwbrief nog in haar handen. Ik verstijfde, want ik hoorde mijn moeder huilen in de keuken. Een bang gevoel bekroop me, ik had een déjà vu, het ging precies hetzelfde als bij oma.

Ik liep naar de keuken, ik wou snel, maar ik durfde gewoon niet. Ik liep de hoek om, en ik zag mijn moeder huilend aan de keukentafel. In de spiegel achter haar zag ik mezelf, met bange, grote ogen. Mijn blik ging als eerste naar haar hand, waar tot mijn opluchting geen brief met een zwart randje in stak.
Ze schrok op toen ik binnenkwam. ‘O lieverd, ben je er nu al?’
Een overbodige vraag, gelukkig, want ik stond haar als versteend aan te kijken. Ik durfde niet te vragen wat er aan de hand was. Ze stond snel op, waarbij ze haar stoel omgooide, en ze gaf me een dikke knuffel.
‘Mamma, waar is pappa?’ Ze begon nog harder te huilen, en een naar gevoel bekroop me. 'Mamma, is er iets met pappa? MAMMA!?’ Ik raakte compleet in paniek, denkend aan het ergste…