--{-@(8)@-}-- I couldn't forget it

Mijn verlangens naar rust en vrijheid brachten mijn gedachten naar de gevoelens van de dag ervoor. Ze lieten me terug denken aan mijn transformatie, voor de angst toesloeg. Ik bestrafte me er echter voor. Daar moest ik niet aan denken. Ik wilde niet dat ik zou zwichten onder hun druk, ik mocht niet zwichten onder hun druk. Dit moest mijn beslissing blijven. Vechtend tegen de verlangens en de transformatie bleef ik de hele dag alleen in bed liggen. Iedereen negeerde me, probeerde me zo te straffen. Alleen Esaya en Kiba kwamen me gezelschap houden, brachten me wat te eten. Ze wilden bij me blijven, maar Xave riep ze al snel weer weg. Hij wilde me breken, had in die opdracht bondgenoten in mijn grootouders gevonden, ze wilden me laten zien dat ik de roedel nodig had. Maar ik gaf er niet aan toe, dacht er niet aan. Zolang Esaya en Kiba me nog ondersteunden kon ik het nog wel aan. Als ik ze niet allemaal onder ogen hoefde te komen zou ik het kunnen bolwerken, maar ik wist ook wel dat dat onmogelijk was. Het werd me met het uur duidelijker, naarmate het avondeten dichterbij kwam. Uiteindelijk was het Esaya die me kwam vertellen dat het tijd was, in de deuropening verscheen. ‘Moonie? Kom je eten?’ Bij het horen van zijn stem keek ik op, zag de trieste blik in zijn ogen. De blondine liep op me af, aaide me over mijn lokken. ‘Kom… ‘ Langzaam knikte ik, wist dat ik het niet langer kon ontlopen. Stijf van het liggen in dezelfde houding kwam ik overeind, wreef even in mijn ogen. Opstaan werd me echter onmogelijk gemaakt doordat Kiba zijn voorpoten en kop op mijn schoot legde, zachtjes jankte. Een trieste glimlach speelde met mijn lippen terwijl ik mijn vingers door zijn vacht liet glijden. ‘Maak je niet druk Kiba, ik weet wat me te wachten staan.’ Het grote beest jankte nog luider, verplaatste wat meer gewicht naar zijn voorpoten zodat hij me troostend kon likken. Stilletjes bedankte ik hem daarvoor, waarna hij van mijn schoot kwam, ik op kon staan. Samen met de twee liep ik naar beneden, in een perfecte stilte, werd ik naar de keuken geleid. Daar zaten mijn grootouders en Xave. Ze negeerden me echter allemaal, hadden zelfs geen bord voor me neergezet. Esaya had het ook gezien, liep naar de kast, terwijl ik op zijn plek plaatsnam. De sfeer aan tafel was als lood. Hoewel ze me allemaal negeerden leek het wel alsof er een tijdbom tikte. Bij elke beweging die ik maakte schoten alle ogen op, doorboorden me met teleurstelling. Zelfs Esaya kon het niet langer meer verbergen. Het deed me zoveel pijn, stak zo erg. Alsof ze mijn hart uitsneden. Langzaam kantelde ik mijn hoofd, zodat ik alleen nog maar de tafel zag, en sloot ik mijn ogen. Tranen welden op in mijn ooghoeken, maar ik liet ze niet zien, ik gunde ze het plezier niet. Met een luide klap zette ik het glas neer, dat ik nog in mijn hand had, waarna ik opsprong. De stoel waar ik op had gezeten kletterde op de grond maar ik dacht er niet aan om het op te pakken. Ik rende weg, Vluchtte voor hun dodelijke blikken. Als een opgejaagd hert rende ik naar boven, liet me gebroken op mijn bed vallen barstte in tranen uit. Mijn tranen leken eindeloos te zijn, stroomden voor uren over mijn wangen, tot ze uiteindelijk op waren, ik gedwongen werd in de stilte te luisteren naar iedereen die met een gerust hart naar bed leek te gaan, waarna ik alleen bleef met de stilte. Het was de druppel, liet me verliezen aan mijn innerlijk. Soepel sprong ik uit het raam naar buiten, begon daar te rennen onder het bleke maanlicht. Iets leek me te leiden, bracht me naar de open plek, waar ik me liet vallen. Een zachte wind streelde mijn vacht, leek me te aaien, me te willen sussen. Voor de eerste keer die avond leek ik me te kunnen ontspannen, sloot ik mijn ogen, leek alles te vergeten. Zacht geritsel alarmeerde me echter, liet me mijn kop optillen, mijn oren spitsen. Het bleek echter een zaak van geduld, omdat het leek alsof hij zich niet wilde laten zien. Uit het niets sprong hij uiteindelijk tevoorschijn, waardoor ik geschrokken opsprong. Ik herkende hem meteen, maar toch zette ik een stap naar achter. ‘Nee, wacht, sta stil!’ riep hij binnen een seconde uit, een waarschuwing die ik niet snapte. Mijn spieren verstijfden echter gelijk, gehoorzaamden zijn stem, ook al wilde ik dat niet. ‘Zet een stap naar voren.’ Was het volgende bevel uit zijn mond, een die mijn lichaam weer gewoon gehoorzaamde. Na een paar passen stond ik stil, wachtte ik met een luid kloppend hart af. Even liep de vampier op me af, maakte me doodsbang, waardoor mijn staart tussen mijn benen schoot. Op het laatste moment boog hij echter af, liep met een klein boogje om me heen. De lange jongen stopte achter me, en greep daar iets. ‘Zo.’ Fluisterde hij, toen het ding in zijn hand was verdwenen. Voorzichtig, zonder onverwachte bewegingen te maken, liep hij weer naar mijn kop. ‘Dat scheelde weinig.’ Mompelde hij, liet zijn ijskoude vingertoppen onder mijn kop kriebelen. Het voelde fijn, maar ik kon me niet ontspannen. Niet na wat er eerder was gebeurd, ik kon en mocht niet vergeten wat hij was.