7.8 Alisha Jacky Carter

Net op het moment dat ik wil zeggen dat ik dolgraag mee ga klinnkt de ringtone van mijn Iphone. We blijven allebei doodstil staan. 'Ga je nog opnemen', vraagt Justin wanneer ik niks doe. 'Eh ja. Doe ik'. Snel pak zoek ik mijn Iphone in de tas en kijk naar het nummer. Al zuchtend rol ik met mijn ogen. 'Het is mijn moeder'. Naast me hoor ik Justin grinniken. Nog net op tijd neem ik op. 'Hé mam'. Op een paar snikken na blijft het stil aan de andere kant. 'Mam', zeg ik nogmaals. 'Mam, huil je nou?' Hoe langer ze niet antwoordt hoe meer zorgen ik me begin te maken. Ook Justin kijkt even bezorgd op van het spelletje dat hij inmiddels aan het doen is op zijn Iphone. Ze begint wat te mompelen, maar het enige wat ik eruit kan opmaken is dat er iets mis is met Mike. Die is alweer terug naar New York, alsnog gewoon met mijn ouders meegegaan. Omdat alle drukte rond het voorval al opgelost was. 'Wat is er met Mike mam', gil ik nu tegen mijn mobiel. Ik raak gefrusteerd ervan dat ze niks gewoon duidelijk zegt. 'Mike is neergeschoten ergens in een vreemde buurt. Je moet echt terug naar New York komen. Hij heeft je nodig lieverd'. De woorden willen niet meteen tot me doordringen. Mike neergeschoten? Wie zou dat nou doen? Ik probeer me in te beelden wat er gebeurd moet zijn en ik hoor mijn moeder vaag dingen door te telefoon roepen. 'Lieverd? Ali ben je daar nog? Ali zeg dan iets'. Het is alsof alles nu pas mijn hersenen bereikt. 'Is hij dood? Gaat hij dood?' Dat is het enige waar ik nu aan kan denken. Alles met Justin lijkt in één klap zo ver weg op de achtergrond zijn. Ook de Justin die nu aan mijn arm aan het trekken is en wil weten waarom er een traan over mijn wang rolt. 'Nee, hij is nog niet dood. Maar het gaat niet goed met hem. Hij heeft je nodig'. 'Nog niet, maar hij gaat wel dood?' De ene traan is nu niet meer eenzaam want het worden er steeds meer. 'Nee, we weten het niet. Het is kritiek. Kom alsjeblieft naar huis?' 'Ja, ik kom er nu aan. Het maakt allemaal niet uit, ik pak het eerste vliegtuig'.
Zodra ik ophang begin ik te rennen naar het begin van de pier. 'Ali, ali wacht nou', hoor ik Justin achter me roepen. Natuurlijk is hij sneller dan dat ik ben en grijpt mijn schouder vast. Meteen als ik stil sta slaat hij zijn armen om mijn buik om me tegen te houden. 'Wat is er met Mike?' Ik draai me om zodat ik hem nu aankijk en hij pakt mijn gezicht vast. Ik kan de tranen niet stoppen, dus druppen ze nu over zijn handen heen. 'Ali, je moet me rustig vertellen wat er aan de hand is'. Ik leg mijn hoofd in zijn nek en voel dat alles trilt. Zijn hand streelt over mijn rug. 'Het komt allemaal goed oké. Dat beloof ik je'.

Bij LAX staat nu op een aparte landingsplek een helikopter klaar om op te stijgen. De propellor draait wild en mijn haren wapperen alle kanten uit. Naast me Justin die zowat mijn hand fijn knijpt. 'Je dacht toch niet dat ik je alleen liet gaan', schreeuwt hij boven het vele lawaai uit. Ik merk hoe er ondanks alle een klein glimlachje rond mijn mond speelt. 'Nee', schreeuw ik dan terug. 'Mooi', gilt hij nogmaals. Hij drukt een kus op mijn wang en als de man de deur van de helikopter opent trekt hij me al rennend mee. Eerst helpt hij mij naar binnen en vervolgens komt hij zelf. Het duurt niet lang voor we opstijgen en LA onder ons steeds kleiner wordt. Hoewel het geweldig is om te zien kan ik me er nu niet op concentreren. In mijn hoofd hoor ik alleen maar Mike zijn hulpeloze geschreeuw. 'Jacks, Jaaaacks'.

Gister alweer niet geschreven. Sorry guys, echt heel slecht van me. Maar ik hoop dat jullie een beetje blij zijn met dit stukje.