The beginning.

Het was nacht, ik liep naar huis van een leuk avondje stappen met mijn meiden. Ik keek omhoog naar de volle maan, best eng eigenlijk want je weet dat er in verhalen altijd van die rare figuren rondlopen.
Ik liep een donker steegje in die de weg naar mijn huis zal leiden.
Het is donker, er zijn geen lampen die de straat zal verlichten. Al een tijd had ik het gevoel dat ik bekeken werd, maar mensen zeggen dat je dan waanbeelden ziet.
Ik loop sneller, als reden om zo snel mogelijk veilig thuis te zijn, het was al geen goed idee om te gaan lopen. Ik was blij dat ik de voordeur gehaald had, tot ineens alle lichten in mijn huis uitgingen. Voorzichtig liep ik binnen, zouden mijn ouders net naar bed gegaan zijn toen ik voor de deur stond? Ik liep naar de keuken om een glas water te pakken, toen ik merkte dat het ineens wat kouder was. Ik voelde een windvlaag langs me heen komen, vlug draaide ik me om. ''Hallo?'' Mijn stem trilde een beetje, alle lichten in het huis bleken niet meer te werken. ''Mam? Pap?'' Ik had het gevoel dat er iemand achter me stond. ''Die zijn er niet, nu ben je helemaal van mij!'' Ik schrok me dood, was het een moordenaar of een ontvoerder die MIJ moest hebben? Ineens zag ik 2 gloeiende bloed rode ogen, ik wilde gillen maar er kwam geen geluid uit mijn keel. ''Wie.. Wat ben jij!'' Het was telaat, voor ik uitgepraat was greep hij me bij mijn keel vast en zette zijn scherpe tanden in mijn nek. De pijn was om te snijden, het gif vloeide door mijn aderen heen. ''Je bent op een betere plek nu.'' Hij kwam naar voren. ''Ik ben Riley Biers.. Ik ben je beste vriend, kom met me mee.'' hij reikte zijn hand uit, veel keus had ik niet. Ik pakte zijn hand en hij nam me mee naar een plek met mensen die er zowat hetzelfde uitzagen. Ze droegen zwart, hadden bloedrode ogen en een bleke huid. ''Hoe heet je?'' vroeg hij zachtjes. ''Eeehh.. Olivia.'' Riley begon ineens te schreeuwen en daarna heerste een stilte. ''Dit is Olivia, een nieuwe lid van onze stam, leid haar een beetje rond.'' hij duwde me de kant van de anderen op, die me met open armen ontvingen. Riley liet me geloven dat ik aan de ''goede'' kant was, maar dat was niet zo, er was een andere stam, de Cullens.