*3: de school

Draco's POV

Het moest vast moeilijk voor haar zijn om juist deze opdracht te krijgen. juist van haar vader, maar toen ik bedacht dat ik nu onder haar stond, en mijn leven op zweinstein wel eens een andere draai zou kunnen krijgen, vermande ik mezelf en verdween mijn medelijden als sneeuw voor de zon.
Hooghartig keek ze me aan vanaf de andere kant van de coupé. verder was er niemand anders, dus zwegen we en keken we elkaar gewoon aan. Na een tijdje zuchtte ze en zakte ze onderuit.
'Niemand hoeft te weten dat ik je niet nodig zal hebben dit schooljaar.' Zei ze, alsof ik niets was. Hier kwam het meelijwekkende gevoel weer, maar waarom zei ze het uitgerekend alsof ik op mijn donder zou krijgen als ze faalde?
'Ik zal papa zeggen dat je een uitstekende hulp was, en ik reken er ook op dat je niemand verteld over wie ik echt ben.' Zwijgend knikte ik. Haar stem was zacht en ik de afgelopen twee weken was ze een stuk volwassener geworden. Ze was niet zomaar een meisje van veertien en een half dat naar zweinstein ging. ze was hét meisje. het ultieme wapen tegen Harry Potter.
Ik moest bijna grommen toen ik zijn naam dacht. Ik haatte hem misschien nog meer dan dat de Heer dat deed.
'je weet me te vinden als het toch nodig mocht zijn, juffrouw Vilijn?' vroeg ik gedienstig, ik kon maar beter beleefd zijn. Ik voelde me net een huis-elf.
'ssht!' Ik heet Martens nu! Als iemand erachter komt dat ik vilijn heet, kan ik het wel schudden!' siste ze kwaad, en haar ogen schoten vuur. Ze kon net zo angstaanjagend zijn als haar vader. Zwijgend knikte ik alweer en keek uit het venster. Ik onderging haar keurende blikken, maar wist dat als het fout zou gaan, ik nog steeds de schuld zou krijgen. Wat ze nu ook beweerde.

Tegen het vallen van de avond stopte de trein. het oude ding leek te rammelen terwijl het remde. Ik liet Natasha voorgaan en zwijgend liep ik achter haar, zoals het hoorde, zoals ik de rest van mijn leven waarschijnlijk mocht doen.
'Hee, Draco loopt achter de meisjes aan.' Ron stootte hermelien aan en beiden giechelden toen ze me zagen. Ik had de neiging mijn toverstaf te trekken en hen beiden te vervloeken, maar iets aan Natasha's houding weerhield me. Aan de deur van het kasteel hield Draco me tegen.
'U moet nog ingedeeld worden. Anderling zal zo wel komen. Ik zie u zo, juffrouw Martens.' meldde ik voorzichtig en gedienstig.
'Stop met dat ge-u en dat ge'juffrouw. Straks gaan ze nog denken dat ik van belangrijkere komaf ben dan jouw familie. Wil je dat soms?' Inderdaad, ik kreeg de schuld van alles waar gevaar in werd gezien, misschien had ik beter moeten weten. Maar ik schudde mijn hoofd en liep door de poort naar binnen. Pas toen iedereen plaats had genomen aan de tafels begon de indelingsceremonie. Ik lette goed op, maar dat was niet nodig. Natasha werd als eerste geroepen en de hoed moest er blijkbaar lang over denken om haar in te delen.
'Zwadderich.' riep het ding uiteindelijk, en heel de zaal schrok van het plotselinge geluid na de lange stilte. daarna begon onze afdeling luid te klappen en Natasha kwam zonder pardon naast me zitten. De rest van de indelingen verliepen vlot, alsof er minder leerlingen waren dan andere jaren. Zouden ouders hun kleine kinderen echt thuishouden omdat Harry Potter beweerde dat de heer van het duister terug was gekeerd? Opvallend was ook dat meer dan de helft was ingedeeld in Zwadderich. Allemaal bloedzuivere kindjes. Ik klapte bijna om de vijf minuten in mijn handen en op het einde van de avond deden zalen ze bijna blauw van het geklap.

Het feestmaal was veel te langdradig naar mijn zin. Het was hetzelfde als elk jaar en mijn geest snakte naar iets nieuws. Die perkamentus begon dement te worden, volgens mij. ach, het kon erger, als ik bekeek wat harry hem allemaal verteld kon hebben, zou hij een heel drama hebben kunnen schrijven. Tegen het einde van de avond aan waren de meeste leerlingen al in bed. Alleen ik zat nog in de leerlingenkamer, en bedacht dromerig hoe het zou zijn als ik Natasha van me zou ontdoen. Het onderdanige gedoe was niets voor mij. Al snel bedacht ik dat ik er alleen maar slechter van werd. Niets leek goed genoeg, en uiteindelijk zouden alle situatie's die ik kon bedenken resulteren in mijn eigen dood. Mijn conclusie, zo'n beetje tegen middernacht, was dat haar beter goed in het oog kon houden. Hoe gezonder Natasha was, hoe gezonder ik er waarschijnlijk ook uit zou komen. Goh, ik had nu al een hekel aan die meid.