Proloog.

      “Alsjeblieft. Ik geef om je en ik houd zo veel van je. Je bent mijn vriendin en ik wil je helpen, maar daarvoor moet je me binnen laten en praten. Je weet dat je wilt dat ik je help, en dat gaat niet werken op deze manier, dat weet jij net zo goed als ik,” zei hij zachtjes. Het meisje voor hem tilde haar hoofd naar hem op en een kleine traan rolde over haar wang. Ze knikte langzaam en toen brak ze en zakte ze door haar benen naar beneden. Het meisje viel op haar knieën en barstte in tranen uit. Er rolden kleine, zoute druppels over haar koude wangen heen naar beneden, om vervolgens op de stenen uiteen te spatten. De jongen knielde naast haar neer en legde zijn arm om het meisje haar schouders.
      “Ssh, niet huilen, babe. Het is oké,” fluisterde hij. Het meisje schudde haar hoofd en legde haar handen voor haar gezicht, terwijl ze herhaaldelijk dacht: ‘Het is niet goed, het is niet goed’.
      De jongen zat daar in stilte met het meisje, huilend in zijn armen, en ze zaten daar in totale rust en stilte. En de jongen wist niet wat te doen om haar te laten stoppen met huilen en wat te doen om haar opnieuw aan het praten te maken..