*2: de opdracht

natasha POV

Zodra ik hem zag wist ik dat alle stress voor niets was geweest. zijn arm lag over mijn moeders schouder, zijn gezicht was verminkt, weliswaar, maar ik wist dat daaronder nogsteeds de vader van op de foto's zat. Hij was niet de enige die veranderd was. Ik wist dat ik het hardst veranderd was, moeilijk te herkennen voor hem. Hij had me als laatst gezien toen ik een baby was. Een half jaar oud, waarschijnlijk nog huilend en krijsend als alle andere baby's. Hij trok een grimas met zijn liploze mond.
'Kom hier, kind.' de sfeer werd weer gespannen. Waarom sprak mijn vader mijn naam niet uit? Moedig zette ik de paar stappen die de afstand tussen ons overbrugde. Hij liet mijn moeder los en boog ietwat voorover, naar mijn gezicht.
'Je bent veranderd, meisje.' Ik slikte en durfde geen antwoord te geven. Hij trok zijn hoofd weer weg.
'Goed zo, buig nooit je hoofd, hoe groot ze ook mogen zijn.' Hij klonk goedkeurend. Ik glimlachte, hij had me gewoon getest.
'Wel, geef je vader een hand.' Spoorde mijn moeder me aan, ze was duidelijk kalmer. Niet moeilijk, zij had hem ook langer gekend dan ik. Voor mij was dit gewoon een man die jaren geleden de wereld onveilig maakte, en bijne twee maand geleden was herrezen met de hulp van Wormstaart. Lucius was er bij geweest en had ons alles doorgegeven. Vanaf toen wist ik dat mijn leven zou veranderen. Al kon ik nog steeds niet zeggen in elke richting. Met opgeheven hoofd keek ik recht in mijn vaders ogen en hief mijn hand op.
'Blij dat ik u eindelijk kan ontmoeten, vader.' sprak ik zacht. Hij beantwoorde mijn hand met een glimlach.
'Blij dat ik je nog eens zie, Natasha.' Mijn moeder legde haar arm rond mijn schouder en trok me tegen zich aan.
'Gaan we nog naar binnen, Marten? het is ijskoud in de hal.' Nu pas zag ik de kippenvel op mijn armen en met mijn moeder dicht bij me liepen we als herenigd gezin naar de eetkamer. alles was klaargemaakt voor zijn komst. Aan het hoofd stond een zware, eikenhouten stoel, net voor het haardvuur. de tafel was lang en ook van eikenhout. Misschien was hij net lang genoeg om nagini een keer uitgerekt te zien, maar waarschijnlijk niet.

Iedereen was er die avond. zelfs de meest verachtelijke dooddoeners, zoals wormstaart. Ik zat naast mijn vader en tegenover mijn moeder. Naast me zat Severus Snape, een leraar van Zweinstein, een school waar ik alleen naartoe ging in mijn dromen. draco zat een paar stoelen verderop aan de andere kant van de kamer en keek bang weg. Wat had hij opeens. Nagini lag voor deze ene keer niet om de schouders van een volwassene, maar om die van mij. Ik was blij met de eer dat de slang vandaag mij had uitgekozen, al woog ze wel héél erg zwaar. Zachtjes en afwezig aaide ik haar hoofd, bijna zou ik gaan beginnen kirren als: wie is de lieve slang, jij, ja jij!, maar het leek me nogal ongepast vanwege de sfeer die iedereen had aan tafel.
'Sneep, is alles klaar voor Natasha's missie?' Mijn vader onderbrak de stilte en iedereen kromp ineen. inclusief ik, maar dan niet van zijn stem, maar van het woord 'missie'. Ik keek op, en bedwong me net te vragen welke missie toen ik moeders gezicht zag. Ze keek me aan en schudde zacht haar hoofd om me het zwijgen op te leggen. Ondgestoord ging ik door met het strelen van Nagini's kop.

'Natasha,' Ik keek op, eindelijk werd het woord tot mij gericht.
'Ja, vader?'
'Ik wil dat jij vanaf september naar zweinstein gaat. Je hebt een Missie.' Ik had al eerder begrepen dat ik een missie had, maar niet dat het in zweinstein was. Ik keek naar hem.
'Ja, vader.' zei ik opnieuw. Niemand gebruikte veel woorden als ze tegen mijn vader spraken, ik wilde niet oneerbiedig overkomen en gebruikte net zo weinig woorden als hun.
'Natasha, ik wil dat je in zweinstein de zwakke plekken van Harry Potter zoekt. Ik wil ook dat je zorgt dat je weet hoe je een gruzielement moet maken, en dat je er één maakt. één, niet meer, begrepen. Draco zal in dezelfde afdeling zitten als jij en op je passen.' Ik keek hem aan, bijna met een open mond. Harry Potter? Hij wou dat ik naar de jongen ging die hem bijna vernietigd had, en mij naar het hol van de leeuw sturen? Wat als ze erachter kwamen?
'draco, ik wil dat je haar met je leven beschermd en naar haar luistert alsof je leven ervan af hangt, wat eigenlijk ook zo is. Heb je dat verstaan?' Draco gaf een korte knik naar de heer van het duister, en keek dan weer naar zijn schoot, die ontzettend interessant leek te zijn.