*1: De ontmoeting

Natasha's POV

Blozend en gespannen stormde mijn moeder de kamer binnen. 'Natasha, kleed je aan, het is zover.' Daar gaat mijn rustige slaap. Vandaag is de dag. Eindelijk. De gespannen sfeer van mijn moeder slaat over op mij en ik spring uit mijn bed.
'Wat moet ik aantrekken?' piep ik benauwd. Mijn moeder aarzelt geen moment en trekt me bijna hardhandig mee naar de dressing. We lopen gewoon door de deur van de kast en ze begint te zoeken tussen de eindeloze hoop van gewaden en alledaagse kledij.
'Dit, neem dit. vlug een beetje, het is bijna middag. Hij kan elk moment komen.' angst maakte zich meester van me terwijl ik de zwarte jurk en het zachte bloesje voor erover aannam.
'en draag de ketting die ik je gegeven heb vorig jaar, je weet wel, de beeltenis van Nagini.' ze zag mijn blik en nam me vast bij de schouders.
'Wat is er meisje? Ben je niet blij dan?' Ik knikte vlug mijn hoofd.
'Ik ben wel blij, maar... wat als hij me niet mag?' Voorzichtig, zodat de jurk niet kreukt, gaf ze me een knuffel.
'Natuurlijk mag hij je. En wees daar trots om. begrepen?' Na haar bemoedigende speech holt ze de kledingkast uit en rent ze naar haar eigen kamer, misschien had ze nu pas door dat ze zelf nog in haar badjas rondliep.

Vlug kleedde ik me aan en holde terug in de kamer om mijn haar te doen en mijn ketting te zoeken. Het juwelendoosje ging open zodra ik mijn hand uitstak en ik was blij dat ik niet mijn hele arm erin hoefde te steken. het lag bovenaan in het doosje. Vlug hing ik het rond mijn hals en probeerde iets degelijks te doen met mijn haar, wat de hele tijd mislukte. gestressed stak ik mijn hoofd door het deurgat van mijn slaapkamer, mijn moeder had de deur laten openstaan in haar haast.
'Narcissa, wil je me komen helpen met mijn haar?' gilde ik doodsbenauwd. De wekker gaf aan dat het bijna zover was.
'Ik kom eraan liefje!' Narcissa malfidus leek nog meer gespannen dan mijn moeder was. Toch deed ze haar uiterste best kalm te blijven en maakte een deftig kapsel, tijd om alles te kammen was er blijkbaar niet, dus alles ging in een staartje en dan onder een speld. het stak wild alle kanten uit en ik vond mezelf eruit zien als een echte prinses. Ik bekeek mezelf nog eens in de spiegel, voor ik naar beneden rende om vlug een hapje te eten.

Ik was net klaar met eten toen er in de hal een luide knal klonk. Ik hield gespannen mijn adem in met mijn moeder naast me, ook zij hield haar adem in. Ze werd lijkbleek en greep mijn hand.
'Daar is hij, schatje.' was alles wat ze zei. Nou, ik werd er niet bepaald door aangemoedigd om achter haar aan te lopen naar de hal. Mijn moeder bleef in het deurgat staan, met mij half achter haar verscholen. Ik wist dat het niet paste voor een meisje van halverwege vijtien om zich te verschuilen achter haar moeder, maar mijn hart klopte in mijn keel voor de allereerste ontmoeting met mijn vader in jaren.
'Welkom in Villa Malfidus, Heer. Ik hoop dat uw reis u deugd gedaan heeft.' Lucius begeleide een gedaante in een zwarte mantel, met een kap op. Mijn hart ging zo mogelijk nog harder kloppen.
'Kom Lucius, je weet best dat het maar anderhalve maand was. Ik wil nu eerst mijn vrouw zien, waar is ze? Ik hoop dat je voor haar gezorgd hebt.' De stem die vanonder de kap kwam klonk dreigend en zacht tegelijk. Ik hield mijn adem weer in. Mijn moeder stapte door het deurgat en kreeg toen een glimlach op haar gezicht.
'Amera!' Dit keer klonk de stem minder dreigend, eerder geplezierd.
'Marten,' fluisterde ze zacht. 'mijn Marten.' haar stem brak even, maar toen herstelde ze zich weer.
'Waar is onze dochter?' vroeg hij zichzelf luidop af. Ik wist dat het mijn beurt was om op het toneel te verschijnen. Ik slikte even een brok van angst weg en deed een stap naar voren. Nog eentje en ik was in het zicht.
'Natasha, kom tevoorschijn, je vader wil je zien.' verlegen deed ik was mijn moeder me vroeg. Ik wist dat ze niet wilde dat ik mijn hoofd boog.
Ik was zijn dochter, de duistere prinses, de dochter van de heer van het duister. Trots hief ik mijn hoofd op, haalde diep adem en stapte de hal in.