Weer terug bij af. -Leah Clearwater.

Ik zat op het strand en de wind waaide door mijn zwarte haar. Ik zat op een rots en keek hoe de zon opkwam.
Zou er al iemand wakker zijn van mijn familie?
Ik zuchtte en sloeg mijn armen om mijn knieën.
Het was bijna vijftien jaar geleden dat de Volturi hier langs was geweest en ik kon het nog steeds niet plaatsen. Voor mij was het net gisteren.
En dat kon ook, want wij weerwolven werden ook niet ouder.
Ik sloot mijn ogen en liet het geluid van de zee mijn gedachten wegspoelen. De gedachten van de rode ogen en zwarte gewaden.
Zouden de vampiers al wakker zijn?
Ik opende meteen mijn ogen en keek in de richting van hun huis.
Het gigantische huis leek stil en vredig maar ik wist beter.
'Ben je al wakker?' vroeg de stem van Seth naast me. Ik schrok, maar dat liet ik niet merken.
'Nee, ik slaap nog, nou goed?' snauwde ik. Seth keek lichtelijk gekwetst naar me. Ik was nog geen steek veranderd sinds Sam mijn hart gebroken had door voor Emily te kiezen.
'Ochtendhumeur?' vroeg Seth, alsof ik daar vrolijk van werd.
'Nee.' snauwde ik zachtjes terug.
'Ja, dus.'
'Zeg, heb je niet iets beters te doen dan mij irriteren? Moet je niet naar school ofzo?' Ik keek naar het bos en lette niet op Seth.
'Het is weekend, Leah en sinds wanneer gaan wij nog vaak naar school toe?' zei Seth en ik wist dat hij met zijn ogen rolde.
'Jij kan best naar school gaan anders. Er is niks te doen. Er is geen gevaar, al vijftien jaar lang niet.' Ik snoof.
'School is saai. Bovendien hoef ik niet te gaan van mam.' zei Seth.
'Mam denkt niet aan ons, alleen nog maar aan Charlie, dus dat is logisch.' sprak ik mijn gedachten hardop uit. Seth ging naast me zitten.
'Mam denkt wel aan ons. Ze heeft eindelijk iemand gevonden.' zei Seth rustig.
'Ja, iemand die papa kan vervangen, zeker. Nou, ik doe er niet aan mee.' zei ik zacht en ik schopte tegen een steen die voor me lag. Hij vloog door de lucht. Ik haatte mijn kracht. Ik haatte alles.
'Leah, kom op.' zei Seth spottend. Ik ergerde me rot. Soms leek hij zó op Jacob. Ik keek naar hem. Hij leek ook wel een beetje op hem.
Seth was, net zoals ik, weinig veranderd in de vijftien jaar. We waren allemaal weinig veranderd. Wanneer zouden we eindelijk ouder worden? Zelfs ons gedrag veranderde niet mee.
'Zeg, zullen we morgen bij de Cullens langsgaan? Renesmee wordt al bijna vijftien.' meldde Seth vrolijk. Mijn ogen schoten weer naar het Cullen-huis.
'Misschien.' mopperde ik.
'Jake gaat wel.'
Ik zweeg.
'Misschien gaan Sam en Emily ook.'
Ik had even geen zin in het gezeur over Sam en Emily.
'Ik ga even naar mam toe.' zei ik en ik stond op en snelde het bos in.
Seth volgde me niet.