# Twenty.

Achter me hoor ik wat ritselen. Verschrikt draai ik me om met mijn wand gericht op de plek waar het vandaan kwam. ‘Wie is daar?’ roep ik. Weer hoor ik dat geritsel. ‘Het zal vast wel gewoon een dier zijn.’ mompel ik en loop verder. Ik zie het plekje licht steeds verder naar me toe komen en zie dat het een open plek is. Voorzichtig loop ik er naar toe met mijn wand paraat. Als ik om me heen kijk en ik niks zie, loop ik verder. Uitgeput ga ik op de grond zitten en pak de brief die ik ook had ingepakt uit mijn tas. Net als ik kijk in mijn tas, hoor ik weer geritsel. Ik kijk op en zie een vrouw voor me staan. ‘Wat doet zo’n klei-‘ maakt ze haar zin niet af. Ze pakt mijn kin vast en trekt me omhoog. ‘Wat?’ roep ik boos. ‘Ah… De Lord zal erg blij met je zijn.’ zegt ze en begint raar te lachen. Ik kijk haar aan en ineens dringt het tot me door. ‘Bellatrix..’ ‘Goedzo meisje.’ zegt ze lachend. ‘Bellatrix!’ hoor ik een mannenstem roepen. ‘Ja, hier Lucius!’ roept ze. Een poosje later komt hij tussen de bomen vandaan. ‘Laat me los!’ roep ik en probeer me los te wurmen.