02 < Suicide

Eenmaal thuis loop ik regelrecht door naar boven en laat me op mijn bed vallen. 'June?' klinkt de vragende stem van mijn moeder achter mijn slaapkamerdeur. 'Ga weg', snauw ik. 'Heeft Zayn je verlaten?' vraagt ze gelijk. 'Rot op!' ga ik groffer door. 'Doe eens even rustig, June', klinkt de strenge stem. 'Rot op', herhaal ik iets rustiger. 'Dat is niet wat ik bedoelde', hoor ik haar stem. Ze zucht even, waarna ik haar voetstappen hoor vervagen. Tranen lopen over mijn wangen. Zayn heeft me gewoon verlaten, terwijl hij weet dat hij het belangrijkste in mijn leven is. Ik pak mijn koffer en doe mijn belangrijkste spullen erin. Als ik klaar ben pak ik een briefje en schrijf er in zwierige letters iets op. Ik leg mijn koffer op bed en leg het briefje er zorgvuldig neergelegd boven op. Ik doe een vest aan en doe mijn sneakers aan om vervolgens door het raam naar buiten te klimmen. Al snel merk ik dat het vest wat ik aan heb gedaan veel te koud is. Kippenvel tekent mijn armen, terwijl ik vastberaden door blijf lopen. Ik denk terug aan mijn moeder. Ik heb niet eens de moeite genomen om afscheid van haar te nemen. Een traan verlaat mijn ooghoek, maar is al snel weer opgedroogd. Mijn moeder zal misschien zelfs wel blij zijn dat ze van mij af is. Misschien ook niet, maar dat kan ik me bijna niet voorstellen. Mijn gedachte dwalen af naar het briefje. Toen ik het raam dicht had gedaan had ik gekeken of het nog op de juiste plek lag. De zwierige tekst 'Stel dat je nog bent gekomen, dan weet je me te vinden' staat nog vers gegrift in mijn hoofd. Ik loop stevig door, terwijl de herinneringen van Zayn en mij door mijn hoofd schieten. Als ik ben aangekomen op ons plekje ga ik op het uiterste puntje van de steiger zitten. Mijn ogen glijden de prachtige omgeving af. Zelfs in het donker kan ik alle vertrouwde contouren nog goed zien. Het mini strandje van het groenste gras, het sprankelende water dat uitdagend naar me twinkelt en de dicht beboste randen. Een glimlach speelt rond mijn mondhoeken als de vertrouwde omgeving mijn zicht vult. Het is hier zo mooi, zelfs nu het donker is. Vroeger vond ik het eng om hier 's avonds te komen, maar Zayn was bij me en ik wist dat hij me zou beschermen. Nu vind ik het niet meer erg. Als Zayn er om twaalf uur nog niet is, dan laat ik me in het koude donkere water vallen. Dan verlos ik mezelf van het verdriet van verlies. Langzaam tikt de tijd voorbij. Verveling neemt bij elke seconde toe en hoop neemt bij elke seconde af. Hij komt niet meer. Die klootzak komt gewoon niet meer. Ik zie op mijn klok dat het nog maar elf uur is, maar ik ben hier klaar. Het hoeft van mij niet meer.
Ik ga op het randje van de steiger staan en voel de zenuwen door mijn lichaam razen. Diep in mijn hart weet ik dat ik dit helemaal niet wil, maar mijn hoofd zegt maar één ding, schreeuwt maar één ding; vrijheid! Terwijl tranen wanhopig over mijn wangen lopen, zet ik mijn voeten nog meer op het randje van de steiger. Een herinnering van Zayn en mij, hier zwemmend, schiet aan mijn gedachte voorbij. Een pijnlijke steek in het hart brengt me terug naar de werkelijkheid. 'Hij is er niet meer, June', zeg ik hardop streng tegen mezelf. Ik spreid mijn armen en sluit mijn ogen. Ik laat me voorover vallen, op naar de vrijheid...
Twee sterke armen pakken mijn middel vast en trekken me terug de steiger op. 'Doe normaal, June', sist de vertrouwde stem in mijn oor. Ik open mijn ogen en kijk recht in de bruine ogen van Zayn. 'Ik dacht dat je niet meer kwam', zeg ik met tranen in mijn ogen. 'Het duurde even voordat ik hier eindelijk was', mompelt hij, terwijl hij zenuwachtig over zijn schouder kijkt. 'Je dacht toch niet echt dat ik niet zou komen, hè?' vraagt hij met pijn in zijn ogen. Ik schud mijn hoofd en druk mijn lippen op de zijne. Zijn zachte lippen passen perfect op de mijne, maar de passie is maar voor korte duur. 'Als we veilig zijn', zegt hij beslist, waarna hij mijn hand pakt en mij naar de auto begeleigt. Als ik voorin stap, zie ik mijn koffer op de achterbank liggen. 'Zei mijn moeder nog wat?' vraag ik. 'Ze was er niet', zegt hij. Hij pakt mijn hand vast en knijpt er even bemoedigend in, voordat hij snel het bos uit scheurt.