Verlies - 59

Niet veel later zwaaiden de deuren open, en de vuurheer kwam binnen, gevolgd door een hele groep soldaten.
“Welkom”, zei Yue ijzig, toen iedereen binnen was.
“U weet waarom ik hier ben. Ik eis dat alle watermeesters zich overgeven”, zei de vuurheer kalm.
“Dat kan ik niet toestaan”, zei Yue. De vuurheer wilde protesteren, maar ik deed een stap naar voren. Hij keek verbaasd op.
“Ik heb hier met prinses Yue over gesproken, en ik begrijp haar. Zij wilt er enkel voor zorgen dat de stam kan overleven. We zijn tot een overeenkomst gekomen, waarvan ik denk dat u er ook mee zal kunnen. Ze is bereid het merendeel van de watermeesters zich te laten overgeven, maar niet allemaal.”
“Nou goed, doe je voorstel”, zei de vuurheer streng, maar duidelijk met tegenzin.
“Ik weet niet of ik het nog met je eens ben”, was Yue me voor. Ze keek me kwaad aan. Ik deed alsof ik schrok. “Ik dacht dat je te vertrouwen was, maar blijkbaar heb ik me vergist.”
“Hoezo?”, stamelde ik. “Prinses, ik heb toch niets verkeerd gedaan?”
“Nee hoor”, zei ze sarcastisch. “Je bent enkel het paleis uit geglipt om met de admiraal te praten. Hij was zo vriendelijk de wachters dat even te melden.”
“Alstublieft, prinses”, smeekte ik. “Ik wilde u echt niet verraden. Maar u moet het begrijpen. Ik was gewoon niet helemaal op mijn gemak in een vreemde omgeving. Ik wou gewoon even iemand zien die ik kende.”
“En dat moet ik geloven”, spotte Yue.
“Prinses, ik zweer het, ik wilde u echt niet beledigen”, smeekte ik.
“Ik heb niet de hele dag tijd”, kwam de vuurheer tussen. Ik merkte dat hij aardig kwaad was, maar dan voornamelijk op de admiraal. Bingo! “Doe uw voorstel, of ik neem iedereen mee.” Yue aarzelde nog even.
“Prinses, we hebben hier over gesproken, wat zou u anders doen?”, vroeg ik zacht.
“Goed dan”, gaf Yue toe, met een sluw lachje. “En als de vuurheer het niet aanvaard, weet ik zeker dat jij niet te vertrouwen bent.” Ik knikte aarzelend, en wendde me tot de waterstam.