01 > We want it back.

Na drie keer aanbellen sta ik nog steeds voor de dichte deur van Zayn. Ik hoor vanbinnen allerlei gerommel en ergens op de achtergrond ook nog wat muziek. 'Doe verdomme open!' begin ik te vloeken. Ik kan er gewoon niet tegen als er wél iemand thuis is, maar dat diegene het vertikt om de deur open te doen. Ik wil nog een keer op de deur gaan bonzen, als die net wordt opengedaan. 'Waarom deed je verdomme niet open?' vraag ik kwaad. Ik wil nog meer zeggen, maar ik word al snel naar binnen getrokken. 'Wat doe je?' vraag ik verbaasd, als Zayn de deur helemaal op slot draait. 'Ik heb een probleem', mompelt hij, waarna hij de trap op naar boven rent. 'Wat is er dan?' vraag ik, terwijl ik achter hem aan ren. 'Weet je nog die man van een paar dagen geleden?' vraagt hij, maar hij wacht niet op antwoord en gaat gewoon snel verder. 'Je zei toch dat hij kwaad leek toen hij weg liep?' vraagt hij. Dit keer draait hij zich wel zenuwachtig om en kijkt me afwachtend aan. 'Ja, hoezo? Wat wilde hij van je?' vraag ik bezorgd. Iets zegt me al dat hier iets niet goed zit. 'Nou, ik heb... zal maar zeggen... geholpen met het vervoeren van drugs', zegt hij. 'Maar waarom was hij dan boos?' vraag ik. 'Omdat ik maar een deel heb bezorgd', stamelt hij. Ik had Zayn maar een keer zo erg zien blozen als nu en dat was toen hij me vroeg. 'Waar is het andere deel?' vraag ik maar als het stil blijft. 'Dat heb ik zelf gehouden en doorverkocht', zegt Zayn. Ik rol geïrriteerd met mijn ogen en laat me op het bed vallen. 'Dus hij wil het geld terug?' raad ik. 'Ja, maar dat heb ik al niet meer', zegt hij. Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk hem verward aan. 'Waar is dat dan heen?' vraag ik. Zijn ogen glijden even naar de zilveren ring om mijn vinger. Meteen doe ik het af en geef het direct aan hem. 'Hier, dan is alles weer goed', zeg ik hoopvol, wetend diep in mijn hart dat dat niet de oplossing is. 'Dat is maar een klein deel', zegt hij. 'Waar is het andere dan?' vraag ik. Op dat moment horen we piepende remmen buiten. 'Ze zijn gekomen', mompelt hij bang. De angst staat in zijn wijd opengesperde ogen beschreven. 'Ik moet weg', zegt hij, terwijl hij de grote rugzak op zijn rug slingert. Hij loopt naar me toe en drukt een kus op mijn lippen. 'I love you, my princess', fluistert hij, voordat hij weg wil lopen. 'Wacht', zeg ik en ik pak hem bij zijn hand, 'Ik ga mee.' Direct begint hij wild zijn hoofd te schudden, waardoor sommige zwarte plukjes eigenwijs uit zijn perfecte kapsel ontsnappen. 'We kunnen naar mijn huis, dan hebben we iets meer tijd. Ik kan me spullen pakken, terwijl jij een plek zoekt om heen te gaan. Ik kan de auto van mijn moeder pakken en we kunenn samen hier weg', zeg ik. Ik zie in zijn ogen dat hij weet ik dat gelijk heb, maar hij weet ook dat het gevaarlijk zal worden. 'Nee, ik ga hier niet bij betrekken', zegt hij. 'En wat anders? Dan sterf ik hier langzaam huilend in mijn eentje af of ik pleeg zelfmoord', zeg ik bot. Hij kijkt me geschrokken aan. 'Je weet dat je de enige reden bent, dat ik dat nog niet heb gedaan', fluister ik op een zachter volume dan fluistertoon achteraan. 'Ja, maar je moeder houdt van je. Je kan niet zomaar verdwijnen', zegt Zayn hoofdschuddend. Een harde bonk tegen de voordeur verstoort onze discussie. 'Zayn, we weten dat je er bent. Doe verdomme die deur open!' schreeuwt een stem. 'Ik moet weg', zegt Zayn. Ik ren samen met hem mee naar de achterdeur en ren door naar zijn auto. 'Laat me met je mee gaan', smeek ik als hij in zijn auto gaat zitten. 'Nee, veel te gevaarlijk', zegt hij beslist. Ik kijk hem met een doodse blik aan. 'Of ik zie je vanavond bij mijn huis of ik zal voor eeuwig mijn ogen sluiten', zeg ik bot. Ik draai me op mijn hakken om en been naar mijn fiets. Met tranen in mijn ogen zie ik hoe hij de straat uit scheurt en mij hier in mijn eentje achterlaat.