1. Green Village High

Nerveus ijsbeert Jelena op het schoolplein terwijl ze wacht op Evanglie, haar beste vriendin.‘Waar blijft ze toch?’ fluistert ze in zichzelf en kijkt op haar horloge hoe laat het is. Jelena kijkt naar de poort waar verschillende leerlingen naar binnen lopen. Jelena kijkt opgelucht als ze Evanglie ziet aan komen lopen. Evanglie heeft lang bruin haar die als een sluier langs haar gezicht hangt, bleke huid en opvallende lichtblauwe ogen. ‘Is er iets?’ Vraagt Evanglie als ze voor Jelena staat. Ze ziet het boze gezicht van haar vriendin. ‘Ja, zeker dat er iets is. Je bent te laat.’
‘We hadden om kwart over acht hier afgesproken en raad eens.’ Jelena wees op haar horloge. ‘Het is kwart voor negen.’ Evanglie rolt geërgerd met haar ogen. ‘Je klinkt alsof de wereld vergaat. Doe rustig aan.´ Het was duidelijk dat Evanglie geen zin had in een ruzie, dus ging ze over tot een ander onderwerp. ‘Zeg ik was het bijna vergeten, maar er komt een nieuwe jongen bij ons in de klas.’ Jelena draaide zich om naar Evanglie. ‘Wat?’ Waarom werd haar ook niets verteld. ‘Ik hoop dat hij knap is.’ Jelena moet lachen om de opmerking van haar vriendin. Ze mochten dan wel beste vriendinnen zijn, verschillen ze qua karakter. Evanglie is meer het drukke type terwijl Jelena het liefst rustig aan doet. Evanglie was degene die van grapjes hield en zij juist niet. Maar eigenlijk was het maar beter zo, want hoe kan je vriendinnen zijn als je te veel op elkaar lijkt. Jelena was zo diep in gedachten dat ze schrok toen ze de schoolbel hoorde. Toen ze opstonden kwamen Jelena en Evanglie terecht in een stroom van leerlingen die het schoolgebouw ingingen voor de eerste les van het nieuwe schooljaar. Verveelt luistert Jelena naar de preek van Meneer Bos. Ze staarde uit het raam, maar ging meteen voor zich. De leraar keek haar kant op. Meneer Bos was een lange man met bril die hun mentor was en wiskunde gaf. Hij hield van die lange preken waardoor je snel in slaap kon vallen. Met moeite wist Jelena haar ogen open te houden. Ze moest wel wakker blijven, want ze had geen zin in de leerrede van Meneer Bos. “Het is onacceptabel om in slaap te vallen tijdens de les”, zegt Meneer Bos altijd. Opeens voelt Jelena een prik in haar rug. Ze draait zich om en kijkt naar Evanglie. ‘Wat is er?’
‘Kijk eens naar de nieuwe.’ Evanglie keek schuin voor zich. Jelena volgde haar blik en kijkt naar een donkere jongen met zwart haar. Ze wist niet waarom, maar op de een of andere manier kwam de nieuwe haar bekend voor. De nieuwe jongen, die net voor zich keek, merkt dat iemand naar hem kijkt en draait zich om, naar Jelena. Hun blikken kruizen elkaar. Jelena voelt dat de bloed naar haar hoofd stijgt en draait zich snel om. Opnieuw voelt ze een prik in haar rug. ‘Ik had gelijk, hij is knap,’ fluistert Evanglie in haar oor. Grinnikend kijkt Jelena voor zich en kijkt in het Boze gezicht van Meneer Bos. ‘Is er iets wat jullie met de klas willen delen, dames?’
Tot de ergernis van Jelena keek de hele klas naar hun, inclusief de nieuwe jongen. Wat zou ze graag nu door de grond zakken van schaamde. ‘Nee, niets hoor, Meneer Bos,’ riepen ze in een koor. Gelukkig richtte Meneer Bos zijn aandacht op iets anders. Voor het eerst was ze blij dat Meneer Bos een preek hield. ‘Ik zou graag willen dat je voorstelt,’ zei Meneer Bos tegen de nieuwe. De nieuwe jongen, Josh Miller, was nog maar net verhuisd naar Green Village. Hij woonde in New York en woont hier tijdelijk met zijn vader, die een internationale zakenman is. Wat de rare was voor Jelena, is dat wat doet een internationale zakenman in een klein slaperige stadje als Green Village? Nadat Josh zichzelf had voorgesteld kondigde Meneer Bos dat hij iets moest regelen en dat ze zelf moesten beginnen met de les. Maar vlak toen hun leraar de deur achter zich dicht deed, gingen alle leerlingen van de klas om Josh heen gaan staan. De enige die niet bij hem stonden waren Jelena en Evanglie. ‘Niet te geloven zeg,’ zei Jelena vol minachting. ‘Ze kennen hem nog maar net en ze staan nu al om hem heen.’ Ze keek naar Evanglie. ‘Zeg ik praat tegen je.’ Jelena gaf Evanglie een duwtje. ‘Hé, wat.’ Het was tien uur toen de bel ging en de leerlingen van klas 5G het wiskundelokaal uitliepen op weg naar de volgende les, Biologie. Jelena was als laatste die de lokaal uit ging. Haar vrolijke bui die ze voelde voor het nieuwe schooljaar was als sneeuw voor de zon verdwenen. Ze had gehoopt dat haar vierde jaar soepel zou verlopen. Dat het leuk zou worden met Evanglie en ze had stiekem gehoopt dat ze dit jaar wat populairder zou worden. Maar dat was al valse hoop. Alle aandacht van de klas was al opgegaan naar de nieuwe jongen Josh. En de ergste van allemaal; hij had ook Evanglie te pakken. Het hele uur keek ze stiekem naar hem. Ze vond hem toch niet leuk of niet? Jelena moest kokhalzen als ze aan de idee dacht. Walgelijk voor woorden. Evanglie kan iets beters krijgen. Toen Jelena het biologielokaal binnenkwam was het doodstil, wat overigens vreemd was. ‘Jelena Murray?’ klonk een krakende stem. Verschrikt draaide Jelena zich om. Een vrouw met muisbruin haar stond achter het bureau. ‘Ga zitten.’ Als een braaf kind ging Jelena naast Evanglie zitten. ‘Waar was je?’ vroeg Evanglie fluisterend. ‘Naar mijn kluis.’ Evanglie wou nog wat zeggen, maar de lerares nam het woord. ‘Ik ga wat vertellen over de Evolutie.’Jelena luisterde maar half wat mevrouw Ruwer zei. ‘In het eerste boek van de Bijbel, Genesis, staat beschreven hoe de aarde en alle organismen erop zijn geschapen:…’ Af en toe keek ze Josh die als een voorbeeldige leerling luisterde. Jelena wist nog maar net een schamper lachje te onderdrukken. Zag haar klas het niet. Waren zo onder de indruk van hem dat ze niet zagen dat hij iets vreemds had. Alsof hij iets geheim hield. Maar de vraag was, wat houdt hij geheim? Door de frustratie begon ze op de uitpunt van haarlokje te kauwen. Opeens kreeg ze een geweldig idee. Misschien kon ze hem achtervolgen. Dan kan ze meer over hem te weten komen. Als hij werkelijk iets te verbergen heeft is hij vast niet meer zo populair. Jelena schrok uit haar gedachte toen de bel ging. Ze liep zo snel mogelijk het lokaal uit en hoorde zowat niet dat Evanglie haar riep. Lusteloos prikte Jelena met de vork in haar eten. Ze had geen honger en al helemaal niet een goed humeur. Ze kijkt om zich heen en wat haar op valt is dat iedereen in groepjes zat en lol had. Alleen zij zat alleen, maar ze vond het niet erg. Op dit moment wilde ze dat de iedereen haar met rust liet. De hele klas liet haar toch stikken, dus waarom zou ze daar aan aandacht besteden.‘Hallo?’
Jelena keek op en staart in het gezicht van Josh. ‘Is er iets?’ Ze vroeg net iets te bot. Gelukkig merkte hij het niet. ‘Je leek een beetje verdrietig, dus ik dacht dat ik kom maar bij je zitten.’
‘Nee, hoor. Ik zat ergens anders met mijn gedachten.’ Het was toch maar beter dat ze aardig tegen hem was. ‘Zo, op welke school zat je hiervoor?’ zei Evanglie. Ze kwam bij hun zitten. Voor heel even leek het alsof hij uit veld was geslagen, maar dat verdween als sneeuw voor de zon. ‘East Hold High.’
‘Juist, ja.’ Voor heel even viel er een lange stilte. ‘Ik moet gaan. Spullen uit mijn kluis halen.’ Snel maakte Jelena uit haar voeten. Toen ze in de deuropening stond draaide ze zich om en keek naar het tweetal die aan praten waren. Evanglie kon toch niet echt op hem vallen of wel? Hij is helemaal niet haar type. Abrupt draaide Jelena zich om en liep de kantine uit de gang in. Ze had zich in een lange tijd niet zo alleen gevoeld. Ze liep de school uit en ging op een van de banken zitten. Verveelt staart ze naar de fontein. De schoolbel ging, maar Jelena kwam niet in beweging. De leerlingen van Green Village High gingen het schoolplein af. Nog steeds kwam ze niet in beweging. Ze keek pas op toen ze toevallig Josh zag lopen. Jelena fronste haar voorhoofd toen ze Josh op het schoolplein zag lopen. Ze volgde Josh en probeerde zo weinig mogelijk geluid te maken. Ze stopte bij een muur zodat Josh haar niet zag. Ze spitste haar oren en hoorde dat Josh in een telefoongesprek was. ‘Ik denk dat het lukt.’ Wat lukte? Vroeg Jelena zich af. ‘Ze begint me te vertrouwen, dus misschien zet ik de volgende stap.’
Wat bedoelde hij daarmee. Over wie had hij het. Er schoten duizend vragen door haar hoofd. Ze liep het schoolplein af weg van school. Op dat moment kon het haar niet schelen dat ze eigenlijk op dit moment aan het spijbelen was. Ze wilde gewoon van alles af. Het was een uur toen ze thuis aankwam. Vlak nadat ze de deur had geopend liep ze de trap op en ging meteen haar kamer in. Over wie had hij het eigenlijk. Misschien wel over haar of Evanglie. Als ze eraan dacht keerde haar maag al om. Wie weet wat hij bedoelde met “Misschien zet ik de volgende stap”. Misschien was hij een fout persoon. Ze moest Evanglie wel waarschuwen. De kans was groot dat hij over Evanglie had. Want zij was degene die met hem praatte. Ze liet zich vallen op haar bed en staarde naar het plafond. Ze wist niet hoelang ze naar het plafond staarde. Langzamerhand werd het wat donker. Ze kwam pas in beweging toen het begon te schemeren. Ze keek naar de klok die aan de muur hing. Het was half zeven. Sloom liep ze haar kamer uit, de trap af. Halverwege de trap af zag ze dat er een vrouw in de woonkamer zat. ‘Hoi, Rose.’ Jelena ging tegenover een vrouw zitten die midden in haar veertigste was. Ze had kort, donkerblond, krullend haar en groene ogen. Ondanks dat Rose haar voogdij was zag Jelena haar als een tweede moeder. Rose was een goede vriendin van haar ouders ook had Jelena ze nooit ontmoet. ‘Is er iets?’ Vroeg Rose. Opnieuw werd Jelena verstoord uit haar gedachte. Ze ging altijd verdrietig kijken als ze aan haar ouders dacht. ‘Misschien.’
‘Wil je erover praten?’ Vroeg Rose. Ze twijfelde of ze het aan Rose moest vertellen. Misschien kon ze gedeeltelijk vertellen. Ze stortte zowat (bijna) alles uit. Ze vertelde over de nieuwe jongen ( ze zei maar beter niet zijn naam), en hoe hij met Evanglie om ging en dat hij zowat alle aandacht in nam. Toen ze klaar was met praten was ze opeens moe. ‘Nou.’ Jelena keek naar Rose die haar voorhoofd fronste. Dat deed ze altijd als ze na dacht. ‘Wat zit je eigenlijk het meeste dwars?’ Jelena vond het raar dat Rose haar dat vroeg. ‘Dat hij met Evanglie omgaat,’ zei ze. Het was eruit voordat ze na dacht. Eigenlijk vond ze dat het ergste. Dat hij haar beste vriendin inpikte. ‘Wat kan ik dan doen?’ Vroeg ze frustrerend.
‘Haar de waarheid vertellen.’ Verbouwereerd keek Jelena haar na. Haar de waarheid vertellen? Dat was de beste oplossing zo te zien. Ze wou ook al haar waarschuwen.
‘Ja, ik ga haar de waarheid vertellen.’ Van het enthousiasme stond ze op en gooide een glas omver. ‘Dat is wat ik ga doen.’
De volgende dag stond Jelena vreemd genoeg geduldig af te wachten op het schoolplein.
Ze was zo vol van het feit hoe ze Evanglie de waarheid wilde vertellen, dat het haar niet kon schelen dat ze weer te laat was. ‘Jelena.’ Meteen keek ze op. Evanglie stond vlak voor haar. ‘Hoi, ik moet je iets vertellen.’ Evanglie keek haar nieuwsgierig aan. Vlak voor Jelena haar mond wilde open kwam er nog een gedaante bij hun staan. Het was Josh.
‘Hoi, Evanglie.’ Hij keek recht naar Jelena.‘Hoi.’
Jelena glimlachte zwakjes. ‘Wat wilde je me vertellen.’ Jelena twijfelde. Daar ging haar kans. ‘Laat maar.’ Met een slecht humeur ging ze het schoolgebouw binnen. Geweldig net toen ze de kans had om Evanglie te vertellen kwam hij erbij. Alsof hij het aanvoelde dat ze Evanglie iets belangrijks wou vertellen. Met een slecht humeur ging ze op een stoel zitten in de aula. ‘Echt geweldig,’ zei Jelena tegen zichzelf. Meerdere leerlingen keken om naar Jelena en wisten zich in te houden om niet te lachen. Op dat moment kon Jelena het niet schelen. Mokkend keek ze voor zich uit. Ze merkte niet eens dat Evanglie bij haar kwam zitten. ‘Hoi.’ Verschikt keek Jelena om. ‘Ben jij het,’ zei ze opgelucht. Evanglie keek achterdochtig. ‘Wie verwachtte je dan?’ Jelena wist zich bijna in te houden om Josh te zeggen. Evanglie kneep je haar ogen tot spleten. ‘Je dacht zeker Josh. Wat heb je tegen hem?’
‘Wat ik tegen hem heb. Ik mag hem niet,’ zei Jelena en stond boos op. ‘En is er ook een reden?’ Vroeg Evanglie woest. ‘Ja, ik vertrouw hem niet, Evanglie. En vooral het feit dat hij mijn beste vriendin inpikt.’ Haar gezichts- uitdrukking verzachtte. ‘Denk je dat echt?’
‘Ja. Dat niet alleen. Ik heb hem laatst horen spreken aan de telefoon.’
‘Je deed wat?'
‘Ik heb nu even geen zin in een preek, maar zijn gesprek klonk niet bepaald wat je noemt normaal.’ Evanglie keek haar verbaasd aan. ‘Hoe bedoel je?’
‘Nou het klonk alsof hij bezig was met een opdracht of zoiets.’ Evanglie keek haar nog wat meer raar aan. ‘Ik zie dat je me niet gelooft.’
‘Nee, dat is het niet,’ zei Evanglie snel. ‘Het is alleen dat het vreemd klinkt. Weet je het zeker dat je het goed hebt gehoord.’
‘Je weet toch dat ik zoiets nooit zou verzinnen, Evanglie.’ Jelena huiverde. ‘Ik zou graag, willen uitzoeken of hij werkelijk wel de persoon is die hij zegt. Help je me daarmee?’ Jelena zag duidelijk dat Evanglie twijfelde. ‘Weet je wat als je ik fout heb zal ik nooit aan je twijfelen.’
‘En als je gelijk hebt?’ Vroeg Evanglie voorzichtig. ‘Dat zien we dan wel.’
‘We zullen zien of “ de nieuwe ” een geheim heeft.’ Vastberaden stond Jelena op. ‘Ik weet precies hoe we dat gaan doen.’