21 - Warm.

Ik houdt Liam tegen net voor de voordeur, alle jongens waren al buiten, naar school. "Je hebt me nog iets te goed." zeg ik zo kalm mogelijk, wat niet erg kalm is.
Hij kijkt me met een verwarde blik aan, hij was het misschien al vergeten, maar ik niet. Ik neem zijn hand, min of meer zelfverzekerd vast. Ik kijk even naar buiten, daar zie ik schimmen door het geblindeerde glas. Het zijn Louis en Harry die nog buiten op ons stonden te wachten. "Wat moet ik je nog?" vraagt hij in de war, hij graait met zijn hand naar zijn achterzak opzoek naar zijn portemonnee. Ik schudt mijn hoofd en druk zijn arm weer naar achteren, als teken dat dat niet is wat ik wil.
"Weet je niet meer? Vrijdag avond?" vraag ik hem dan, ik draai met mijn vinger een cirkeltje, net op de zelfde manier als die ene fles had gedaan. Hij kijkt naar mijn vinger, dan in mijn ogen, dan weer naar mijn vinger. "Ben je zeker?" vraagt hij, hij bijt op zijn lip.
"Dat is het spel, niet dan?" vraag ik hem, schouderophalend. Hij knikt overtuigd en neemt een stap dichter naar me toe.
"Je gaat je toch niet bedenken?" vraagt hij me angstig, ik schudt meteen mijn hoofd van nee en neem ook een stap dichter naar hem toe.
Onze lippen zitten binnen enkele seconden nog maar millimeters van elkaar verwijdert. Ik voel zijn warme adem al op mijn lippen en zijn donkere kijkers staren in mijn blauwe. Ik glimlach de laatste seconde nog verlegen naar hem, voor ik mijn ogen sluit en ga voor het onbekende.
Zijn lippen drukken even gewelddadig als de mijne, na een paar seconden geven we het duwen op en veranderd het in een zachte zoen, van zacht naar teder, van teder naar passioneel.
Onze tongen verwikkelen zich ongegeneerd, maar mijn kaken zijn roder dan ooit. Het passionele gaat niet weg, maar de zoen vertraagt weer tot het uiteindelijk weer lip op lip is en we niet veel later weer gescheiden zijn. Het bloed snelt naar mijn kaken en ik houdt mijn hoofd naar beneden, mijn ogen gesloten. Bang om Liam te zien.
Ik voel een hand om mijn middel en een adem in mijn nek, een borstkas tegen de mijne.
Niet veel later een snelle zoen op mijn wang en een kneepje in mijn hand. "Kom, we gaan naar buiten, voor ze ons komen zoeken." zegt hij, ik open zachtjes mijn ogen en kijk naar hem, hij heeft een lichte blos op zijn wangen en hij knipoogt naar me. Hij wijst even naar buiten, er staan nog steeds twee gedaantes nonchalant met elkaar te babbelen.
"Je hebt gelijk." zeg ik snel, hij doet met een vlotte beweging de deur voor me open. Een koele wind slaagt op mijn blozende wangen die warm stonden van sensatie, het is een heerlijk verfrissend gevoel, maar tegelijkertijd ook een 'reality check' het was maar een spel. Dat feit negeer ik. Ik focus me op het feit dat we naar school lopen met zen vieren, alsof er niets gebeurt is, maar als je goed op de blikken let die ik en Liam met elkaar wisselen zou iedereen het zo kunnen weten.
Ik hoop dat niemand op school er vanaf weet, toch heb ik de drang het tegen iemand te vertellen. Al springend op en neer. 'Moet je horen! Ik en Liam Payne..' en iedereen zou onder de indruk zijn, .. Als ik een meisje was. Ik houd dit gelukzalige gevoel dus maar voor mezelf en kijk uit naar het vreugdedansje dat ik straks alleen op mijn kamer mocht gaan opvoeren.