Chapter 20.

“Zodat je weer op de grond valt zeker?” zei hij op koele toon. Niks uit zijn gezichtsuitdrukking of stem wees erop dat het hem ook maar iets kon schelen als ik op de grond zou vallen. Tot mijn grote verbazing ontspande Athan’s gezicht zich en knikte hij naar de blonde jongen.
“Gaat het Cat?”vroeg hij toen aan me.
Ik knikte geërgerd. “Ja. Het gaat. Ik. Kan. Lopen.” Die laatste woorden sprak ik met nadruk uit. Draco bleef me vasthouden zonder zelfs maar met zijn ogen te knipperen, dus besloot ik het heft maar in eigen hand te nemen en zijn gevoelens – als hij die had – te kwetsen. Ik dook onder zijn armen door en zette meteen een paar passen in de richting van het kasteel, om te laten zien dat ik echt wel kon lopen. Dat alles begon te draaien voor mijn ogen, probeerde ik niet te laten merken. Natuurlijk had Athan het wel door.
“Catharina,” mompelde hij afkeurend en nadat hij eerst nauwkeurig zijn kleding had gecheckt op bloedspetters, liep hij naar me toe en sloeg een arm om mijn middel om me overeind te houden.
“Wat doe je nou, idioot,” siste ik. “Wil je dat een van ons dadelijk weer –“
Voordat ik mijn zin had afgemaakt, had Draco Malfoy me al opgetild en zonder enige moeite begon hij me naar het kasteel te dragen. Na even geprotesteerd te hebben, besloot ik toch maar te wachten tot we in de school waren, aangezien ik me echt heel erg duizelig voelde. Met een ongemakkelijk gevoel hing in de armen van de blonde jongen, proberend om niet geïrriteerd te raken door de aanraking. Ik hield er niet van als vreemde mensen me aanraakten, maar om de een of andere reden, was het bij deze jongen veel minder gruwelijk als het normaal was.
Draco Malfoy liep met grote, zekere passen, terwijl hij me stevig tegen zich aandrukte. In een reflex had ik mijn armen om zijn nek geslagen, zodat ik wat evenwicht kon vinden, en na een tijdje lopen viel me op dat dit alles wel erg intiem was. Athan, die precies wist wat er in me om ging, wiebelde vrolijk met zijn wenkbrauwen naar me. Ik grimaste naar hem over Malfoy’s schouder heen en vroeg me af hoe hij zo vrolijk kon zijn.
We waren na een paar minuten aangekomen bij een hek, dat zo te zien naar de schoolgronden leidde maar op slot zat. Ik kon voelen hoe het ook nog beschermt werd door verschillende spreuken, die de lucht zwaar maakten. De feniks, die tot nu toe boven ons hoofd had gezweefd maar waar ik niet echt aandacht aan had besteed, (Athan was meer de dierenvriend van ons tweeën) slaakte een klagelijk geluidje en verdween. Athan keek bevreemd en verbaasd naar de plek waar de vogel was verdwenen. Malfoy stond nog steeds het hek te bestuderen, en draaide zich –met mij nog steeds stevig in zijn armen- naar mijn broer om. “Ik weet niet hoe we binnenkomen,” gaf hij op geërgerde toon toe.
“Ik wel,” zei een zure stem achter ons. Malfoy draaide zich zo snel om dat ik bijna uit zijn greep viel.
“Snape,” zei hij toen toonloos. Een lange, bleke man met sluike, vettige zwarte haren keek ons minzaam door de spijlen van het hek aan.
“Meneer Malfoy. Professor Dumbledore heeft me geïnformeerd over jullie … situatie hier.”