006*

Crissie POV

Ik weet niet precies hoelang ik daar stil heb gestaan. Ik kon niet helder meer denken. Ik hoorde voetstappen achter me, maar hield mijn blik op de deur gericht. 'Cris! Ga aan de kant!' Ik werd opzij geduwd en zag dat Gustav iets glinsterends in het slot stak, meteen sloeg hij de deur open en stormde naar binnen. 'Georg, ga boven kijken!' Georg knikte en rende naar boven. Ik zette een paar stappen naar binnen. Dit kon toch niet? Zo erg zal het vast niet zijn, gewoon een storing, dat is alles. 'Gustav?' Fluisterde ik zachtjes. Hij keek op. 'Hoe groot is de kans dat er echt iets gebeurd zal zijn?' Hij staarde me even aan, met een vreemde blik in zijn ogen, waarna hij terug naar de woonkamer liep en de spullen op de grond overhoop haalde. Ik schuifelde langzaam naar de keuken, en slaakte een klein kreetje toen ik het resultaat zag: alle deurtjes en kastjes waren opengetrokken en de grond was bezaaid met opengemaakte pakken voedsel, pannen, scherven en andere spullen. 'Bill?' Ik baande me een weg door de troep heen en bereikte de andere kant van de keuken, waar ik achter een paar stoelen zocht, naar een teken van leven. Niets... 'GUSTAV!' Mijn hart sloeg weer een paar tellen over. 'KOM! IN DE BADKAMER!' Ik volgde Gustav, die naar boven stormde. Ik struikelde op de trap, waarbij mijn been hard een trede raakte. Pijn schoot door mijn been heen, maar het deed me niets, ik wilde naar boven. Half struikelend op handen en voeten bereikte ik de eerste verdieping. Even stond ik stil, en keek naar Gustav, die roerloos in de deuropening van de badkamer stond. 'Blijf daar dan niet staan! Doe iets! Kom helpen!' Hoorde ik Georg kwaad schreeuwen. Ik liep naar de deur toe, hoewel ik het bijna niet durfde, en wierp en blik naar binnen. Daar lag hij, Tom, doorweekt met bloed, op de grond. Verwoed probeerde Georg zijn shirt uit te trekken en de wond schoon te maken. Gustav kwam in beweging en zat nu geknield bij het lichaam. Een lange rode lijn was dwars over Tom's lichaam heen gekerfd. Zelf lag hij, met wijd open gesperde ogen, trillend op de grond te huilen. Ik vloekte in mijn hoofd. Dit kon niet, zoiets was niet mogelijk, er moest wel iemand binnen zijn geweest, zoiets kan een spiegel niet alleen gedaan hebben. Tranen stromen over mijn wangen. 'Waar is Bill?' Georg's stem liet me opschrikken uit mijn gedachten. Gustav staarde hem aan, en hij begreep onmiddelijk dat Bill nog steeds niet gevonden was.


reacties??