~009

Nathan

Oke, dit had ik niet verwacht.
Voorzichtig sla ik mijn armen ook om haar heen, en sluit mijn ogen even.
Maar dan zie ik dat verschrikkelijke beeld weer voor me.
Snel open ik mijn ogen, en laat Taylor los.
´Het spijt me..´
Zo snel als ik kan loop ik naar mijn kamer, met de tranen op mijn wangen.
Onderweg kom ik Siva nog tegen, maar ik negeer hem.
Eenmaal op mijn kamer aangekomen gooi ik de deur achter me dicht, en ga op mijn bed liggen.
Zo lang heb ik niet meer aan die ene dag gedacht.
Tot net..
Nathan, waar gaan we nou naartoe?'
Blij kijkt Jennifer me aan.
'Kom nou maar, het is een verassing.'
Haar mooie chocolade bruine ogen kijken me blij aan, terwijl ik haar hand vastpak en mee trek naar het parkje.
Na 5 minuten gelopen te hebben komen we eindelijk aan bij de open plek waar een kleed ligt met allemaal picknick spullen.
Glimlachend loopt Jennifer op me af, en geeft me een kus op mijn mond.
'Het is prachtig Nath.'
Hand in hand lopen we verder, en gaan zitten op het kleedje.
Aangezien het al 7 uur 's avonds is, zijn er niet veel mensen meer in het park.
Als ik de mand openmaak, pak ik voorzichtig het doosje eruit.
'Sluit je ogen eens.'
Gehoorzaam sluit ze haar ogen, en met een glimlach pak ik de ketting uit het doosje.
Voorzichtig ga ik achter haar zitten, en pak haar mooie bruine haar vast.
Dat hou ik voorzichtig omhoog terwijl ik met mijn andere hand de ketting omdoe.
Dankzij het koude zilver voel ik dat ze even schrikt, maar al snel ontspant ze weer.
Als ik de ketting vast gemaakt heb, laat ik haar weer los.
Voorzichtig geef ik haar nog een kusje op haar prachtige lippen, en ga dan weer zitten waar ik net zat.
'Open je ogen maar weer.'
Als ze haar mooie bruine kijkers weer geopend heeft, kijkt ze me aan.
In het mandje zit nog een spiegeltje, en al snel heeft ze die gevonden.
'Nathan, hij is zo mooi.'
Samen eten we wat van de broodjes en cakejes die in het mandje zaten, tot ze voor mijn neus komt zitten.
'Weet jij, dat ik van je hou?'
Een grote glimlach komt op mijn gezicht, en ik kijk Jennifer recht in haar ogen aan.
'Weet jij, dat ik nog veel meer van jou hou.'
Als ze begint te blozen wordt de glimlach die ik heb nog groter.
'Je bent schattig als je bloost.'
Lief kijkt ze me aan, en drukt haar lippen op de mijne.
Al snel ligt ze onder me, en spelen onze tongen een vurig liefdesspel.
Als ik haar weer loslaat gaan we allebei weer normaal zitten.
'Ik ben moe Nathan..
gaan we zo naar huis?'
'Is goed lieverd.'
Snel staan we allebei op, en ruimen onze troep op.
We zijn heel de dag leuke dingen wezen doen, en eerlijk gezegd ben ik zelf ook best wel moe.
Hand in hand lopen we het park weer uit, richting de stoplichten.
'Ik hou van jou Nathan.
Voor altijd.'
Als we voor het stoplicht staan, doet Jennifer even haar veter opnieuw vast.
Wanneer het licht eindelijk op groen springt steken we over.
Halverwege valt Jennifer ineens om.
Terwijl ik haar probeer op te tillen vallen ook haar ogen dicht.
Snel komen andere mensen op ons af, en helpen me om haar op de stoep te leggen.
Als ik haar pols vastpak voel ik geen bloed dat door gepompt wordt.
Wanneer de ambulance 3 minuten later aankomen, wordt Jennifer haar lichaam gereanimeerd.
Na 5 minuten komt iemand naar me toe gelopen.
'Ben je haar vriendje..?'
Ik knik, omdat ik vanwege de brok in mijn keel niet kan praten.
'Ik heb slecht nieuws.
Je vriendinnetje heeft net 2 hart aanvallen gehad.
Ze heeft de tweede niet overleefd.
Een minuut geleden is haar hart er volledig mee gestopt.
Het spijt me heel erg.'
Tranen springen in mijn ogen, en mijn knieën begeven het.
Huilend stort ik neer op de grond, terwijl ik de man hoor praten met een andere man.
Jennifer is weg.. voor altijd.
Luide snikken verlaten mijn lichaam, terwijl ik mijn hoofd nog verder in mijn kussen duw.
Waarom moet dit alles weer terug komen.
Als de deur open gaat hoor ik de geruststellende stem van Tom.
'Wat is er gebeurd Nath..?'
'Jennifer..
alles kwam..
alles kwam weer terug..'
'Dat is verschrikkelijk Nathan.'
'Waarom zij Tom?
Waarom moest zij een een hartaanval krijgen?
Waarom niet gewoon ik, in haar plaats?'
'Ik weet het niet Nathan.
Daar kun je niet zelf over beslissen.'
'Ik wil haar terug.'
'Ik weet dat je haar terug wilt.
Maar ga jezelf alsjeblieft niks aandoen om haar terug te hebben.
Je weet dat ze dat nooit heeft gewild.'
De tranen lopen weer met een noodgang over mijn wangen naar beneden, terwijl meer snikken mijn keel weer verlaten.
Tom pakt me vast, en drukt me tegen hem aan.
Na nog een kwartier gehuild te hebben vallen mij opgezette ogen dicht.
'Slaap lekker Nath.'
Voorzichtig legt hij me neer, en slaat de dekens om me heen.
Dan verlaat hij zacht mijn kamer, en met een zacht zuchtje sluit hij mijn deur.