LI

Alice Potter

Mijn lippen voelen raar aan, maar dat is ook het enige gevoel dat de kus los heeft gemaakt, op verbazing na. Ik zag dit niet helemaal aankomen. Helemaal niet, eigenlijk. Verbijsterd staar ik haar aan en beschaamd draait ze haar hoofd weg.
‘Ik zei toch dat het niet wederzijds zou zijn,’ mompelt ze, starend naar haar handen.
‘Nee, het is niet wederzijds,’ zeg ik zacht. Ik ben me ervan bewust dat ze zich waarschijnlijk bagger voelt, en het liefste weg zou willen gaan. Toch blijft ze zitten, en ik ook. Het voelt slecht om verder niets te zeggen, maar wat zeg je op zo’n moment?
‘Het spijt me,’ zegt Lucy zacht, waarna ze opstaat.
Verbaasd kijk ik naar haar op. ‘Wat spijt je?’
‘Dat ik je gekust heb.’ Ze wordt lichtjes rood.
‘Het geeft niet. Ik bedoel, ik was degene die zei dat je-’
‘Alsnog. Ik had het niet moeten doen, ik snap het als je me niet meer wilt zien.’ Ze glimlacht even flauw, waarna ze zich omdraait en wegloopt.
Verbaasd kijk ik haar na. Zou ik haar achterna moeten gaan? Of wil ze liever alleen zijn? Terwijl ik zit te twijfelen, verdwijnt ze langzaam uit zicht. Ik heb gewoon wat tijd nodig om na te denken, of juist niet na te denken, maar me eroverheen te zetten dat dit is gebeurd. Natuurlijk zal ik haar niet negeren, natuurlijk wil ik met haar om blijven gaan. En dat zal ik ook normaal blijven doen. We moeten hier wel over praten.
Ik had haar niet moeten laten gaan, alleen, ze is vast overstuur. Bezorgd kijk ik in de richting waarin ze verdween. Waarschijnlijk is ze gewoon terug naar het kasteel, veilig. Mijn horloge vertelt me dat het bijna kwart voor vijf is, de meeste leerlingen zullen nu ongeveer wel terug gaan naar het kasteel. Als ik snel loop kan ik waarschijnlijk nog wel langs de snoepwinkel, voor James en Lucy.
De snoepwinkel is gelukkig nog open en een stuk of zeven leerlingen staan bijna te kwijlen over het kleurrijke snoepgoed. Ik grijns als ik een grote ronde regenboog- lolly zie staan, ik weet zeker dat James het zal waarderen. Verder prop ik wat willekeurige dingetjes in een plastic zak en betaal ervoor.

De weg die naar Zweinstein loopt is haast verlaten, wat betekend dat ik aan de late kant ben. Het is verbazingwekkend stil, waardoor mijn ademhaling en voetstappen hard klinken, te hard. Ik begin sneller te lopen. Mijn schuldgevoel groeit als het kasteel in zicht komt. Zal Lucy daar echt zijn of loopt ze nog in Zweinsveld?

---
SORRYSORRYSORRY!
Het was echt niet mijn bedoeling jullie zo lang met die cliffhanger te laten zitten Het spijt me echt.
Bedankt voor het ongelooflijke aantal reacties <3
Deze is voor Mara, omdat ze zo'n ontzettend lief mens is(bloos)
<3