00 < A Memory

< 1 Month ago >
Eenzaam zit ik op een boomstronk bij het water. Mijn voeten bungelen er net in, zodat het koude water langzaam de kou via mijn tenen mijn lichaam doortrekt. Mijn vingers spelen met het gouden hartje aan mijn ketting. Een snik verlaat mijn keel, terwijl mijn schouders zachtjes schokken als de warme tranen over mijn koude wangen lopen. Mijn blik is gericht op het water. Doordat ik met mijn tenen wiebelt, golft het water een beetje zodat ik mijn spiegelbeeld niet goed meer kan zien. Wat ik nog wel goed kan zien, zijn mijn lange bruine haren die wild door elkaar zitten. Ik kan ook zien hoe mijn witte tanden zenuwachtig op mijn volle onderlip bijten en hoe de tranen over mijn tere gezichtje naar beneden rollen tot ze in het water spatten. Verbaasd knipper ik met mijn ogen als mijn spiegelbeeld niet meer alleen is. 'Gaat het wel?' vraagt een stem. Een stem die heerlijk klinkt, gewoon een stem waar je uren naar zou kunnen blijven luisteren. 'Ja hoor', lieg ik, zoals elk meisje op dit moment zou liegen. 'Mag ik?' vraagt hij, maar hij gaat al naast me zitten, voordat ik nog maar heb geantwoord. Hij slaat zijn arm om mij heen, waarna ik ongewillig mijn hoofd op zijn schouder legt. Zachtjes strelen zijn vingers mijn arm, zodat er kippenvel ontstaat, wat zeker niet door de kou komt. 'Wat is er aan de hand?' vraagt hij voorzichtig. Hij mompelt er iets achteraan in de trant van; als je dat wil zeggen. 'Mijn ouders', snik ik zachtjes. Ik trek mijn voeten uit het water en masseer zachtjes mijn ijskoude tenen totdat ze weer wat warmer zijn. In die tijd blijft de jongen gewoon rustig afwachten. 'Mijn ouders zijn sinds kort geschreiden en mijn vader heeft me dus net medegedeelt dat hij me niet meer hoeft te zien', zeg ik. Een eenzame traan verlaat mijn ooghoek en valt op de jongen zijn hand. Hij veegt hem rustig wegt en pakt mijn vrije hand vast. 'Wacht gewoon even rustig af. Misschien verandert hij nog wel, misschien ook niet, maar bekijk altijd de positieve kant', zegt hij rustig, terwijl hij met zijn duim de bovenkant van mijn huid streelt. 'Hoe kan dit nou positief zijn?' mompel ik bot. 'Fulltime aandacht van je moeder, geen gesleep van spullen... Ach, ik weet het ook niet. Ik probeer je alleen op te vrolijken', zegt hij dan. Als ik op kijk in zijn vrolijk twinkelende bruine ogen zie ik dat zijn mondhoeken omhoog zijn getrokken in een prachtig witte glimlach. Automatisch krullen mijn mondhoeken ook omhoog en verdwenen de opkomende tranen. 'Gelukt', zegt hij triomfantelijk. Hij veegt zachtjes met zijn duim mijn overige tranen weg en glimlacht dan even lief naar me. 'Ik ben trouwens Zayn', zegt hij met een schuine grijns. 'June', zeg ik met een spelende glimlach rond mijn mondhoeken. Op dat moment voelde ik me het gelukkigste meisje van heel de wereld, maar toen bevond ik me nog niet in de situatie waar ik me nu in bevindt...