Never tell someone about this

Ik staarde levenloos naar het boek. Ik probeerde alle eindjes aan elkaar te knopen. Stem, mist, waaien, stemmen, droom, verschijnen, bos, huis, alweer stem, boek. Ik snapte er echt helemaal niks van. Versuft zakte ik in elkaar op de oude vloer en bleef met opgetrokken knieën zitten. Ik sloeg mijn armen om mijn knieën heen. Stille tranen gleden over mijn wangen. Ik wist niet waarom, de tranen sprongen zomaar in mijn ogen. Ik kon dit allemaal niet aan. Waarom ik? Er zijn zoveel mensen op de wereld, en dan toch ik. Wat is er nou zo bijzonder aan mij. Ik haalde een paar keer diep adem. Langzaam kwam ik tot rust. Ik keek uit het raam en schrok. De zon ging al onder. Ik sprong op veegde de snel de tranen uit mijn ogen. Ik liep naar de deur en deed de klink naar beneden. Maar hij ging niet open. ‘Vergeet je niet iets?’ Hoorde ik Myria’s stem. Uit de spiegel kwam weer een flauw licht. Ze wees naar het boek. "Owja." mompelde ik. ‘Wacht even...’ Myria maakte een vaag gebaar met haar hand en er lag een tas voor de spiegel. ‘Met deze tas zal het boek veilig zijn, zolang het geheim ook veilig bewaard blijft.’ Ze keek me serieus aan. Ik knikte levenloos en pakte de tas van de grond. Het boek lag nog steeds open op de standaard. Ik bladerde nog wat verder, maar de rest was leeg. Ik keek verward naar de spiegel. ‘Je dacht toch niet dat alles...’ ze maakte haar zin niet af en keek verschrikt om. ‘Ik moet gaan, en onthoudt, niets is wat het lijkt.’ Met deze woorden verdween ze. Ik klapte het boek dicht en stopte hen in de tas.

Voorzichtig deed ik de voordeur open. Met zo weinig mogelijk geluid hing ik mijn jas op. "En waar kom jij zo laat vandaan?" schalde er een boze stem door de gang. ‘O nee, niet nu’ dacht ik. Ik stopte de tas snel tussen de jassen en draaide me zo gewoon mogelijk om. "Nou krijg ik nog antwoord of blijft mevrouw hier gewoon een beetje staan." Clair keek humeurig als altijd naar me. "Wat gebeurt hier?" Stella’s hoofd stak nieuwsgierig om de hoek. Ik zuchtte van opluchting. Stella zou Clair wel kunnen kalmeren. "Mevrouw hier komt verdacht laat thuis van het even in het bos rondwandelen." Clair’s vinger stak bijna in mijn neus toen ze met een woest gebaar naar mij wees. "En dan, het is een groot bos hoor. Er valt zoveel te zien zo in de herfst." Stella zette opstandig haar handen in haar zij. Clair’s mond ging open, en toen weer dicht. Ze keek nijdig van Stella, naar mij, en toen weer naar Stella. Ze snoof en beende toen met grote passen naar de huiskamer. "Niks aan de hand?" Stella glimlachte naar me. "Clair heeft weer kuren. Dat gaat nog wat worden als Lexie zometeen weer terug komt van Lola en Lilee." Ik glimlachte ook even, en toen liep Stella naar de keuken. Ik wachtte tot ik zeker wist dat Clair niet terug zou komen en pakte snel de tas tussen de jassen vandaan. Terwijl ik de trap op liep keek ik nerveus om me heen. Ik kende een geheim wat niemand anders wist, en wat niemand mocht weten...