Forgotten Tale, Chapter 1

Ze werd geboren op klaarlichte dag, in de maand van de maan. Haar heldere blauwe ogen betoverden iedereen. Ze lachte. Een heldere lach als zuiver kristal die goed past bij haar stralende helderblauwe ogen. Overdag was haar hele familie blij met haar. Maar zodra de duisternis zijn deken over het land legde, werd ze stil en huilerig. Alleen als de maan scheen, leek ze te veranderen. Het zilveren licht weerscheen in haar ogen, zijn betoverende aura liet haar lippen omhoog krullen. Kwade tongen fluisterden dat ze een heks was. Maar niemand geloofde dat. Gelukkig voor haar. Haar familie vroeg zich af waarom ze altijd moest huilen in het donker. Ze gingen naar vele kwakzalvers, maar die konden er ook niks tegen doen. Haar ouders lieten voortaan het gordijn open zodat de maan kon schijnen op haar eikenhouten ledikantje. De maan gaf haar de kracht om niet meer aan het duister te denken, en zijn zilveren licht gaf haar een betoverend uiterlijk.

Het was een heldere nacht. De sterren straalden als miljoenen kleine kaarsjes rond de maan. Een zacht avondbriesje liet de bladeren van de bomen zachtjes fluisteren. In het haar kleine kamertje hing een vreemde sfeer. Het raam waaide open. Ze giechelde. De gordijnen wapperen in de frisse herfstwind. Ze werd rustig en viel in slaap. Zo plots als het raam openging, ging hij ook weer langzaam dicht. En er was geen enkel spoor meer van de magische sfeer die in de kamer hing.

De volgende dag werd ze gedoopt in de kerk van het dorp in de buurt. En haar ouders noemden haar Myria. Myria leFey.