006

006 Melanie Tomlinson

Onderweg naar het lokaal kijk ik aarzelend om me heen of ik de jongens niet meer zie. Ik glimlach opgelucht als ik ze niet meer zie. Ik wil niet dat ze bij me lopen als ik het jongensgroepje die mensen pesten tegen kom. Ik kijk bang naar beneden als ik het jongensgroepje die mij altijd pesten tegen de muur naast het lokaal zie staan. Ik richt mijn blik op de grond. 'Hoi schatje, heb je nog wat voor me.' Hoor ik er ééntje zeggen? Waar hebben hun het nou weer over. Wat kan ik nou weer van hem hebben. 'Hé, je maakt het alleen maar moeilijker door je zo sexy te kleden.' Hoor ik er weer ééntje zeggen. Ik rol in mijzelf met mijn ogen. 'Hé, ik zei wat.' Ik voel een hand naar mijn arm grijpen. 'Laat me los.' Mompel ik bang. 'Kus me.' Kaatst hij terug. 'Nee.' Ik kijk naar de grond. Ik hoor de bel en zucht opgelucht. 'We krijgen je nog wel.' Mompelen ze. Ik loop snel het lokaal in en ga ergens vooraan zitten. Meestal zit ik achteraan maar durf dat nu niet. De docent begint te vertellen over de eerste wereld oorlog. Ik let niet echt op. Ik staar wat voor me uit en denk na. Vreselijk word het straks, dat weet ik zeker. Ik kan het natuurlijk ook vertellen aan Louis, maar dat durf ik niet. Ik ben te bang dat hij boos word omdat ik het niet heb verteld. Het gaat namelijk al twee jaar zo. Ik pak mijn boeken snel als de bel gaat. Ik prop ze in mijn tas en rits mijn tas dicht. Ik sta op en loop het lokaal uit. Ik zie het groepje jongens op me wachten. Ik slik en bijt op mijn lip. Ik wil door lopen, maar word vastgepakt bij mijn arm. 'Kus me, beauty.' Zegt hij. Voor ik kan reageren voel ik een arm om mijn schouders. Ik kijk op. 'Zayn.' Mompel ik. Hij glimlacht naar me en kijkt dan boos naar de jongens. 'Blijf van haar af, ze is van mij.' Ik krijg het warm van binnen als hij dat zegt. De jongens halen hun schouders op en lopen weg. Ik kijk Zayn dankbaar aan. 'Dankjewel.' Ik had verwacht dat hij zijn arm van mijn schouders weg zou halen, maar hij laat hem liggen. Hij glimlacht. 'Geen probleem.' Hij loopt me me mee naar de kantine. Ik zie mijn broer, Niall, Harry en Liam ook al in de kantine. Ik loop samen met Zayn op hun af. Zayn laat me los. Ik vind het eigenlijk harstikke jammer dat hij me los liet. Ik glimlach en ga aan tafel zitten. 'Ik ga eten bestellen.' Hoor ik Niall zeggen, hoe kon ik het weten. Ik hoor Louis en Harry zeggen dat ze ook mee gaan. Ik pak een flesje water uit mijn tas en neem een paar slokken.

Na school loop ik gehaast naar buiten naar het busje. Ik ga voorin zitten en wacht totdat de jongens ook komen. Ik zie en hoor ze allemaal instappen, druk aan het praten. Ik sluit mijn ogen terwijl Louis terug rijd naar huis. Ik denk na over alles en nog wat. Na een tijdje open ik mijn ogen weer als ik merk dat het busje stil staat. Ik stap uit. Ik loop het huis in, gelijk naar mijn kamer waar ik neer plof op mijn bed. Ik trek mijn naaldhakken uit. Ik hoor zachtjes geklop op mijn kamer. 'Mel, kan je even naar beneden komen.' Hoor ik Louis zeggen. 'Kom er zo aan.' Ik pak een sweater en een broek. Ik kleed me om. Ik loop de trap af. Terwijl ik naar de woonkamer loop maak ik een losse knot van mijn haren. Ik ga op de bank zitten. 'Was dat even?' Hoor ik Louis vragen. Ik rol met mijn ogen. 'Wat is er?' Hij kijkt me blij aan. 'We gaan weer touren door heel Europa en jij gaat mee omdat je minderjarig ben en dus nog niet alleen mag wonen.' Hij grijnst. Ik zucht. 'Het zal wel moeten hè?' Hij knikt. 'Oké, wanneer gaan we weg?' 'Vrijdag, dus over drie dagen.' Ik knik.

--
Kunnen jullie me helpen dat meer mensen dit verhaal gaan lezen? Daar zou ik erg blij mee zijn (: Meer abo's en meer kudo's