#6.1 |De Tributen|

De openingceremonie was achter de rug, nu nog de trainingen en dan het interview. Ik hoopte dat ik een beetje indruk had gemaakt samen met Lilith maar alle ogen waren gericht op de tributen uit district 1. Ik kon het ze niet kwalijk nemen want ze waren prachtig, hun kostuums en de strijdwagen waren beide wit geweest met diamanten. Jasmine het blonde meisje uit district 1 viel vooral op, het kostuum leek haar beter te staan dan de andere drie van haar district. Ik liep achter Lilith aan terug het gebouw in en drukte op nummer 12 in de lift. ‘hoe vond je het gaan’ vroeg ik zacht aan Lilith. We waren de enige in de lift gelukkig, Paolo en Haymitch waren al eerder weg gegaan. Maar ik kon het niet laten om de paarden even over hun hals te strijken. Lilith had op me gewacht gelukkig. ‘Ik weet het niet, ik had niet echt het idee dat ze keken’ zei ze zacht terug. ‘Morgen de eerste training’ ze knikte en de liftdeuren gingen open. Ik loop meteen door naar men kamer waar ik een douche neem. De glitters spoelen met het water mee van men lijf af en het enige wat blijft zitten is de nagellak. Ze zijn prachtig zwart met metaalstof er doorheen. Wanneer ik eindelijk schoon ben stap ik de douche uit en wikkel mezelf in een handdoek. Men haar wordt droog geföhnd waarna ik het in een staart doe. Als ik klaar ben loop ik naar de eetzaal waar alles net klaar staat, Paolo zit er al en Haymitch loopt zo langs me heen zonder ook maar de moeite te doen om uit te wijken voor me. Lilith komt ook aanlopen en we gaan naast elkaar zitten. Ik vraag me af hoe we dat in de arena gaan doen, ik denk niet dat ze uitzonderingen maken voor vriendinnen. Het beste wat we kunnen hopen is dat we niet tegenover elkaar komen te staan. Het eten is zoals gewoonlijk heerlijk en veel. Van het eten dat op onze tafel staat zou je de halve lage eten van kunnen geven.

Na het eten ga ik weer terug naar men kamer, eigenlijk wil ik naar bed gaan maar als ik in bed lig kan ik de slaap niet vatten. Ik sta op loop heen en weet terwijl ik probeer moe te worden, het lukt niet en ik geef het op. Ik open de deur van men kamer en loop naar de deur die leid naar het dak. De deur staat al op een kier, misschien is iemand hem vergeten dicht te doen. Als ik op het dak kom zie ik een zwarte schim, ‘Paolo’ vraag ik en de schim kijkt op maar zegt niks terug. Ik loop naar hem toe en ga op de rand van het dak zitten. ‘Kan je ook niet slapen’ vraag ik en hij kijkt me aan, in het licht dat beneden van de straat komt kan ik zien dat hij gehuild heeft. ‘Wat is er’ vraag ik, hij zegt niks terug maar blijft me aankijken. Ik sta op en sla men arm om hem heen, ‘ik moest aan men zus denken’ zegt hij en ik bedenk me ineens dat dit een van de eerste dingen is die hij zegt. ‘Is ze nu thuis’ vraag ik maar hij schud zijn hoofd. ‘Ze was hier, drie jaar geleden’. Ik blijf stil en hij verteld veder, ‘ik was net negen geworden, ik zag hoe ze schitterde op tv, hoe ze het plubliek voor haar liet juichen bij het interview. Nu pas weet ik hoe bang ze moest zijn geweest. Ik kon me het nooit goed voorstellen, maar nu’ hij stopt. De wind bezorgt me kippenvel, maar het kan ook komen door zijn verhaal. ‘Misschien kunnen we beter naar binnen gaan om nog even te slapen’ zegt hij en staat op. Ik volg hem naar beneden en hij wenst me Weltrusten. Als ik in bed lig val ik dit keer wel meteen inslaap.